Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι μεγάλο. Λόγω γεωγραφίας η Ελλάδα πλήττεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ως η πιο προσβάσιμη «πύλη εισόδου» στην Ε.Ε., αποτελεί τον –θεωρητικά προσωρινό– προορισμό για δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που προσπαθούν να σωθούν από τη φρίκη του πολέμου, αλλά και οικονομικούς μετανάστες που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Ευθύνες έχουμε όλοι μας. Και οι δύο μεγάλες παρατάξεις έκαναν λάθη. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα του οποίου τις διαστάσεις και επιπτώσεις κάποια στελέχη του έδειξαν να μην κατανοούν. Στη διαχείρισή του δεν υπολόγισε τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας – των απλών ανθρώπων, όχι κάποιων «ακροδεξιών φασιστών». Ενα ήδη μεγάλο πρόβλημα διογκώθηκε από ιδεοληψίες και ανικανότητα.
Η Νέα Δημοκρατία, όμηρος της υπερβολικής κριτικής και των προεκλογικών υποσχέσεων –κάποιοι από τα στελέχη της ήταν πιο συγκρατημένοι και ρεαλιστές–, δημιούργησε προσδοκίες τις οποίες η πραγματικότητα δεν της επέτρεψε να ικανοποιήσει. Τώρα βιώνει η ίδια την έκρηξη των τελευταίων εβδομάδων στα νησιά. Υπέπεσε και σε ένα μείζον σφάλμα όταν κατήργησε το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, λάθος το οποίο πάντως αναγνώρισε και έσπευσε να διορθώσει. Παρεμπιπτόντως, η αναγνώριση ενός σφάλματος, και όχι η επιμονή στη διαιώνισή του, είναι αρετή.
Αυτά, όμως, ήταν το χθες. Τώρα βρισκόμαστε σε μια εντελώς διαφορετική φάση. Το μείγμα της ευθείας και επιθετικής εργαλειοποίησης του δράματος κατατρεγμένων ανθρώπων από τον Ερντογάν είναι εκρηκτικό, επικίνδυνο και υπερβαίνει τις εσωτερικές μας διαφορές. Η διαχείρισή του επιβάλλει εθνική συναίνεση και συνεννόηση.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία χειρίσθηκε το ζήτημα επί τεσσεράμισι χρόνια –οι κ. Μουζάλας και Βίτσας είναι εκ των πλέον σοβαρών στελεχών της–, δικαιούται να έχει συνεχή ενημέρωση, αλλά καλείται να επιδείξει και την αναγκαία υπευθυνότητα.
Μπροστά σε μια τέτοια εθνική κρίση –η οποία δυνητικά περιλαμβάνει και τον κίνδυνο σύρραξης με μια εθνικιστική και απρόβλεπτη Τουρκία– η συνταγή είναι: ενιαίο μέτωπο με προσεκτική ρητορική από όλους και αποφυγή εκατέρωθεν κατηγοριών και επίρριψης ευθυνών, συντονισμός κινήσεων προς τους Ευρωπαίους ηγέτες και τις πολιτικές ομάδες στις οποίες ανήκουν ή συνεργάζονται στην Ε.Ε. και κοινό μήνυμα κατά την ενημέρωση της διεθνούς κοινότητας. Και, προφανώς, εθνική γραμμή έναντι της Τουρκίας. Και οι μεν και οι δε να μην επιχειρήσουν να αποκομίσουν κομματικά οφέλη από μια τόσο επικίνδυνη κατάσταση.