Στα ορεινά χωριά του νομού Ρεθύμνου όλες οι πινακίδες είναι διάτρητες από σφαίρες. Οι επισκέπτες σταματούν και τις φωτογραφίζουν ως δείγμα του κρητικού εξωτισμού, νιώθοντας κάτι ανάμεσα σε δέος και αποτροπιασμό. Τι περιοχές είναι αυτές, που το 2020 επιβιώνουν έθιμα του προπερασμένου αιώνα, όπως η βεντέτα;
Γιατί οπλοφορούν ανενόχλητοι οι Κρητικοί, φέροντας μάλιστα βαρύ οπλισμό, από ΑΚ-47 μέχρι χειροβομβίδες; Οποιος έχει βρεθεί Πάσχα στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Μεγαλονήσου ξέρει ότι τα βεγγαλικά συχνά υποκαθίστανται από αληθινά πυρά και ότι στους γάμους τις μπαλοθιές ενίοτε ρίχνουν ανήλικα παιδιά, για να εξοικειώνονται με το τοπικό φολκλόρ από νωρίς. (Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει κάποια επαναστατική παράδοση από πίσω, η οπλοκατοχή είναι προϊόν της δεκαετίας του 1970 και κυρίως του 1980.)
Η πρόσφατη διπλή δολοφονία, λοιπόν, στα Ανώγεια δεν προκαλεί έκπληξη. Στους δε ντόπιους θεωρείται χρονικό προαναγγελθέντων θανάτων. Είπαν οι μεν τους δε «γκεσταπίτες» (μα, πενήντα χιλιόμετρα από το σημείο απαγωγής του στρατηγού Κράιπε, λέγονται αυτά;), λογικό είναι κάποιος να εξαγριωθεί. Είναι όμως πράγματι λογικό ή έχουμε μάθει σε ολόκληρη την Ελλάδα να αντιμετωπίζουμε την Κρήτη, και ειδικά εκείνες τις ορεινές περιοχές ανάμεσα στα Ανώγεια και στα Ζωνιανά, σαν ανεξάρτητο κράτος, ένα είδος Εξαρχείων με θάλασσα γύρω γύρω, που κατοικείται από κουζουλούς ένοπλους εμπόρους κάνναβης και χαίρει ειδικής ασυλίας;
Φρίττουμε όταν βλέπουμε την έκταση της οπλοκατοχής στις HΠΑ και την τεράστια επιρροή της σχετικής ομάδας πίεσης στο πολιτικό σύστημα, αλλά αποφεύγουμε να δούμε την ισχύ των Κρητικών και την αδράνεια των πολιτικών απέναντι σε αυτό το εξοργιστικό φαινόμενο. Υπολογίζεται ότι 600.000 έως ένα εκατομμύριο όπλα «κυκλοφορούν» παράνομα στην Κρήτη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο ίδιος Κρητικός και γνωρίζει το πρόβλημα από πρώτο χέρι. Θα μπορούσε να αναλάβει προσωπική πρωτοβουλία για τον αφοπλισμό της πατρίδας του, από κοινού με τους πολυάριθμους βουλευτές του νησιού.
Η χώρα δίνει τους τελευταίους μήνες έναν επιτυχημένο αγώνα προκειμένου να σώσει ζωές, όσο περισσότερες μπορεί. Περιορίζει τους νέους και τα παιδιά, για να προστατεύσει τις ευπαθείς ομάδες, λαμβάνει προστατευτικά μέτρα για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, εξυμνεί έτσι με έναν τρόπο τη ζωή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια, ούτε το δικαίωμα, να σπαταλάμε ζωές νέων ανθρώπων για ένα λάθος παρκάρισμα.