Τι συνέβη το 2008; Ηταν μήπως τα «Δεκεμβριανά» ένα προείκασμα της Μινεάπολης; Υπάρχει, άραγε, μια κρυφή αλληλουχία μεταξύ των μπάχαλων – τόσο κρυφή ώστε να προσφέρεται μόνο στο χωροφυλακίστικο δαιμόνιο ορισμένων μιντιομανών βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας;
Ποιος ήταν ο Ελληνας Φλόιντ; Μήπως το θύμα του εμπεδωμένου στο αμερικανικό ασυνείδητο ρατσισμού έχει αναλογίες με τις σκοτεινές δυνάμεις που οδήγησαν στον αποτρόπαιο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου; Μήπως οι εγκλωβισμένοι στη Μαρφίν δεν φώναζαν, όπως ο Αφροαμερικανός που ασφυκτιούσε, «I can’t breathe»;
«Αϊ καν’τ μπριδ», πάντως, φώναζε στην κρατική τηλεόραση, αναμμένος κάτω από την τραμποειδή του κόμμωση, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ –προερχόμενος από τους μακαρίτες τους ΑΝΕΛ– Θανάσης Παπαχριστόπουλος. Καριερίστας των κραυγών, ο Παπαχριστόπουλος συνοψίζει το υπερκομματικό είδος της πολιτικής πανίδας που ξέρει να προσαρμόζει στο ρεπερτόριό του όλα τα θέματα, κόβοντάς τα στο πατρόν των δικών του παρα-μορφωτικών προδιαγραφών.
Ρατσιστικό έγκλημα, θες; Θα σου μιλήσει σαν Τ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ Μινεάπολης. Πανδημία θες; Θα σου πει στην αρχή «σαν γιατρός» ότι είναι «μια γριπούλα». Και μετά, για να εξηγήσει αντιπολιτευτικά την επιτυχία της υγειονομικής άμυνας, θα την πιστώσει στην «ανοσία που μας έφεραν οι Κινέζοι» που ζουν εδώ.
Ο Παπαχριστόπουλος δεν θα υπήρχε χωρίς την αντιφωνία από τους δεξιούς ψάλτες εφάμιλλων δοξασιών και χονδροειδών σχηματοποιήσεων. Με την ίδια ευκολία υποτάσσουν και εκείνοι στις δικές τους εμμονές την πραγματικότητα: Οι εικόνες από τις διαδηλώσεις στην Αμερική –που φέρουν έκδηλη την καταγωγή τους από τα προπατορικά αμαρτήματα του πολυφυλετικού αμερικανικού εγχειρήματος– έγιναν προπαγανδιστική σερπαντίνα κατά των Εξαρχείων.
Σε αυτό το τμήμα της πολιτικής αγοράς λειτουργεί, βεβαίως, ο νόμος της ζήτησης. Τα νούμερα ανεβαίνουν επειδή έχουν κοινό. Υπάρχουν καταναλωτές της ψηφιακής δημοσιότητας που αποζητούν μόνο την ανατροφοδότηση των βεβαιοτήτων τους. Για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός. Ή για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καμία πληροφορία, κανένα γεγονός, όσο βαθύ και σύνθετο και αν είναι, δεν μπορεί να μείνει αδιάβροχο στην μπογδανίωση – στην κωμικοτραγική συρρίκνωσή του σε πολιτικό τιζεράκι.
Ετσι προκύπτει μια ντόπια κάψουλα μεταπραγματικότητας στην οποία κυκλοφορούν ελληνικές Αμερικές, με χρυσοχοϊδικούς cops και αφρορουβίκωνες· Ελληνες Τραμπ, με απολογητές που δεν μπορούν να κρύψουν τη λιγούρα τους για τον αυταρχισμό· Ελληνες Φλόιντ, με πάντα πρόχειρες τις μυθολογίες αυτοθυματοποίησης.
Οι εποχές που αυτός ο κλάδος της πολιτικής σόουμπιζ είχε πραγματική επιρροή δεν είναι μακρινές. Εχουν όμως περάσει. Αυτοί που νομίζουν ότι ανακάλυψαν την Αμερική στον «Τζόκερ» ή στον «Βρώμικο Χάρι» είναι τώρα θίασος περιθωριακής διασκέδασης. Καρτούν που πουλάνε καρτούν.