Σε καιρούς δύσκολους, γεμάτους προβλήματα ή και αβεβαιότητες, όταν η κούραση ή και η αδυναμία κυριαρχούν, τότε η τάση απόδρασης στο παρελθόν κάνει την εμφάνισή της ως «έξοδος κινδύνου», ακόμα κι αν γνωρίζουμε ότι ουσιαστικά οδηγεί σε ένα γνώριμο και κατά κανόνα επικίνδυνο αδιέξοδο.
Η στάση και οι επιλογές του πολιτικού μας συστήματος, όπως αυτές αποτυπώνονται τουλάχιστον στο Κοινοβούλιο αυτή την περίοδο, μαρτυρούν ότι οι πρωταγωνιστές από όλες τις πλευρές μάλλον αφήνουν εαυτούς να παρασυρθούν στον εύκολο, ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο της φυγής προς τα πίσω. Παρά τη ρητορική για την αναγκαιότητα συναινέσεων, οι δημόσιες εμφανίσεις και συζητήσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ή το χάσμα θέλει πολλή δουλειά για να γεφυρωθεί, ή απλώς –για λόγους που έχουν να κάνουν με ανούσιες μικροκομματικές σκοπιμότητες, με φοβίες ή και αλαζονεία– κυριαρχεί η έλλειψη ειλικρίνειας.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι καθώς είτε βιώνουμε τις επιπτώσεις μεγάλων και πολυεπίπεδων κρίσεων είτε παρατηρούμε νέες να έρχονται θα έπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις ήδη να αναζητούν κοινούς τόπους και πεδία συνένωσης δυνάμεων προκειμένου να λυθούν προβλήματα ή –έστω!– να μετριαστούν οι επώδυνες για το σύνολο της κοινωνίας επιπτώσεις, δείχνουν διαρκώς διάθεση αναζήτησης αντιπάλων και όχι συνομιλητών, ανάδειξης αρνητικών στοιχείων και όχι κοινών «τόπων».
Κάποιοι, λίγοι, η αλήθεια είναι ότι προσπαθούν να εργαστούν, έκαστος στο μετερίζι του. Οι όποιες επιτυχίες, ωστόσο, φαίνεται να φθίνουν και να χάνονται μέσα στο τσουνάμι που διαμορφώνει εκατέρωθεν η επιθετικότητα.
Ανάγλυφα αισθητή ήταν η εικόνα αυτή πρόσφατα κατά την κοινοβουλευτική «επεξεργασία» νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας: αντί παραγωγικής συζήτησης καταγράφηκαν παράλληλοι μονόλογοι και η αίθουσα της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου έδινε την αίσθηση πεδίου γεμάτου από «χαρακώματα». Πάντα δε με οπλοστάσιο ανακυκλωμένου από το τραυματικό «Χθες» υλικού και με μόνιμη επιχειρηματολογία του τύπου «Είμαι ανοιχτός σε διάλογο και συναίνεση, αρκεί να συμφωνήσεις με τη δική μου πολιτική, επειδή η δική σου αποδείχθηκε στο παρελθόν λάθος». Το ίδιο στην οικονομία, το ίδιο στο μεταναστευτικό, παντού…
Και κάπως έτσι, εντός Βουλής, σπαταλιέται το παρόν μέσω μιας αέναης ανακύκλωσης του παρελθόντος. Και το χειρότερο; Σε αυτό το τέλμα, μοιάζουν σχεδόν όλοι να έχουν συμβιβαστεί.