Χουντικής εμπνεύσεως. Αντιγραφή των χουντικών διαταγμάτων. Νεκρανάσταση της χούντας. Η χούντα δεν τελείωσε το 1974.
Ακόμη κι όποιος βρίσκεται σε ψυχική απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να μη νιώσει συμπάθεια γι’ αυτό που συμβαίνει στα συριζαϊκά στόματα: Εχει χουντιάσει η γλώσσα τους. Προσπαθώντας να αντιπολιτευθούν τη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για ρύθμιση των διαδηλώσεων, επιστρέφουν στα παλιά ξόρκια.
Στην περίπτωση του αρμόδιου τομεάρχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γιάννη Ραγκούση, η χουντογλωσσία έχει προσλάβει διαστάσεις αφθώδους στοματίτιδας – τέτοιας που δεν εμφάνισε ο πασοκογενής βουλευτής ούτε κατά τη μετατροπή του σε απολογητή του Παπαγγελόπουλου.
Αυτή τη φορά, ο τόνος δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο σε προσωπικά ελατήρια – μόνο στην ανάγκη του ραγκουσικού μοσχεύματος να αποδείξει στο κομματικό σώμα την πολακική του συμβατότητα. Αυτή τη φορά, η γραμμή του αναθέματος είναι κεντρική.
Η καταγγελλόμενη ρύθμιση δεν περιστέλλει μόνο ένα δικαίωμα. Φιλοδοξεί να προστατεύσει και τα δικαιώματα που η άσκηση του μη περιστελλόμενου δικαιώματος έπληττε συστηματικά. Φιλοδοξεί να αποκαταστήσει την αναλογία μεταξύ της ελευθερίας των διαδηλωτών και της ελευθερίας των υπολοίπων να κινούνται στον δημόσιο χώρο, να εργάζονται και να ασκούν απρόσκοπτα επιχειρηματική δραστηριότητα.
Οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι αυτοί, οι αενάως πληττόμενοι πολίτες δεν υπάρχουν στο ραντάρ του. Δεν προσποιείται καν ότι προσπαθεί να τους εκπροσωπήσει – ότι αναγνωρίζει ως πρόβλημα το γεγονός ότι το κέντρο της πρωτεύουσας κλείνει κατά μέσον όρο δύο φορές την ημέρα. Δεν προσποιείται καν ότι διάβασε το νομοσχέδιο και ασχολήθηκε με τις πρόνοιες που απειλούν να το καταστήσουν ανεφάρμοστο.
Οδηγημένος από τα έμφυτα αντανακλαστικά του, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε αυτομάτως στην τυφλή απόρριψη. Κατέληξε στο έδαφος όπου ήδη συνασπίζονται η «Αναμέτρηση – Ομάδα Κομμουνιστών/στριών», η «Αριστερή Ανασύνθεση», η «Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση», η «Διεθνιστική Εργατική Αριστερά», η «νΚΑ», η «ΟΚΔΕ», η «Πολιτική Κίνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο» και οι λοιπές, πολυσύλλαβες δυνάμεις, οι οποίες συγκροτούν ήδη την «Επιτροπή για την Ελευθερία στη διαδήλωση».
Φαίνεται έτσι για μία ακόμη φορά η κυρίαρχη ροπή του μετεκλογικού ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη κι αν δεν είχαν ξυπνήσει οι Ερινύες του Μαγαζιού, ακόμη κι αν δεν το κυνηγούσαν οι ηχογραφημένες φωνές του παρελθόντος, το κόμμα θα συρόταν μόνο του στο παρελθόν από τον αφυπνισθέντα υπομειοψηφικό εαυτό του.
Πιο καθηλωτικό από το κουβάλημα του Παππά είναι το βάρος αυτής της πολιτικής ταυτότητας: Ο αριστερός συντηρητισμός που αγνοεί την πλειοψηφία για να συντονιστεί με τις συνιστώσες του τίποτα.