Συχνά κάνω μια άσκηση του νου όταν περπατώ. Εντοπίζω σημεία στην πόλη όπου θα μπορούσε να φυτευτεί ένα δέντρο. Οσο περπατώ, τόσο περισσότερα σημεία εμφανίζονται, ώστε έπειτα από μερικές εκατοντάδες μέτρα, δάση ολόκληρα γεμίζουν την πόλη της φαντασίας μου. Ας πούμε, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου πολλές πολυκατοικίες έχουν κηπάρια, σταμάτησα να μετρώ τα σημεία (δημόσια και ιδιωτικά) που θα υποδέχονταν δέντρα, γιατί ήταν τόσα πολλά, που είχα την απάντηση έπειτα από λίγα λεπτά.
Οι αλλαγές που επιχειρεί ο Δήμος Αθηναίων έχουν πολλά μέτωπα, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, και ασχέτως αν την κύρια εντύπωση προκαλούν οι παρεμβάσεις στην Πανεπιστημίου και στο Σύνταγμα, παρακολουθώ αφενός τον καθαρισμό από τις μουντζούρες (όπως στην Πατησίων και αλλού) αλλά και το αν και πού και κατά πόσον φυτεύονται δέντρα. Διαβάζω ότι ο δήμος έχει σκοπό να φυτέψει πολλά ακόμη δέντρα και αυτό είναι αντικειμενικά εξαιρετικό όπως και η ενεργοποίηση της πρωτοβουλίας περί υιοθεσίας ενός δέντρου από τους πολίτες, κάτι που είχε αρχίσει από την προηγούμενη δημοτική αρχή και που συνεχίζεται ενισχυμένο. Η αλήθεια είναι ότι η αγάπη στα δέντρα δεν είναι αυτονόητη, όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται. Κάποιοι άνθρωποι έχουν έμφυτη αγάπη στη φύση και στα ζώα, αλλά για τους περισσότερους χρειάζεται εκπαίδευση, ερέθισμα, παράδειγμα, μύηση.
Η Αθήνα μπορεί να αλλάξει και μέσα από τη σκιά που θα προσφέρουν τα δέντρα της. Είναι κάτι που αφορά όλα τα αστικά κέντρα της χώρας και όλα τα προάστια. Τα καταστήματα και οι τράπεζες θέλουν πλακόστρωτα στις προσόψεις τους, σκληρές και απωθητικές επιφάνειες που τις καίει ο ήλιος, γιατί έτσι πιστεύουν ότι ενισχύουν την ορατότητά τους. Είναι μια γενικευμένη αντίληψη στην Ελλάδα, που δηλώνει μια εξαρχής εχθρική στάση απέναντι στην αξία, την ευγένεια, την προσφορά ενός και μόνο δέντρου. Υπάρχουν περιπτώσεις που πολίτες αγωνίζονται να σώσουν δέντρα (πρόσφατα διαβάζω ανήκουστες καταστάσεις στην πόλη της Ρόδου) και αυτό από μόνο του δείχνει πόση δουλειά πρέπει να γίνει στον τομέα της κοινωνικής διαπαιδαγώγησης.
Προπολεμικά, δρόμοι της Αθήνας γέμισαν με τις υπέροχες ψευδοακακίες. Η Robinia pseudoacacia είχε επιλεγεί για την Ακαδημίας, τη Μιχαήλ Βόδα, την Κερκύρας, τη Διδότου και πολλούς ακόμη δρόμους που σήμερα είναι αξιοθέατα για τις δενδροστοιχίες τους. Εχουμε το παράδειγμα ενός ανθεκτικού και πανέμορφου φυλλοβόλου δέντρου που ευδοκίμησε στην Αθήνα και δέθηκε με την εικόνα της. Οπως και οι πιπεριές, τα κυπαρίσσια, οι δάφνες και τόσα ακόμη. Δέντρα, δέντρα και πάλι δέντρα.