Επειδή κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά, ομολογώ ότι δεν ξαφνιάστηκα από τον κυνισμό και το αδίστακτο στυλ που αποτυπώθηκαν γλαφυρά στην περιώνυμη συνομιλία για το Μάτι. Θυμάμαι έναν αξιωματικό της Αστυνομίας σε κρίσιμη θέση να μου λέει, ατάραχος, πως «αν έχω μια πληροφορία ότι θα δολοφονηθεί ο τάδε και θεωρώ ότι έτσι θα ξεκάνω τον μεγάλο μου αντίπαλο, δεν θα το πω σε κανέναν». Θυμάμαι τον ανώτατο αξιωματικό που έλιωσε το βράδυ των Ιμίων να μου λέει «εγώ δεν άξιζα να φτάσω ούτε ταξίαρχος. Το κόμμα με ανέδειξε. Και εκείνο το βράδυ τα έχασα, δεν ήμουν έτοιμος για τέτοιο πράγμα».
Αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας. Είναι θεσμικό και βαθιά πολιτικό. Ο πρώην αρχηγός της Πυροσβεστικής είναι ένα σύμπτωμα μιας μεγάλης αρρώστιας, είναι το προϊόν ενός καρκίνου που ροκανίζει εδώ και δεκαετίες τους αρμούς του ελληνικού κράτους. Εχει μέσα στο DNA του το «νταραβέρι» και το εσωτερικό «παιχνίδι», όχι το καθήκον. Ανήκει στην Πυροσβεστική εκείνη που ο ίδιος ο κ. Τόσκας είχε περιγράψει ως τον πιο στρεβλό μηχανισμό του ελληνικού κράτους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια νέα πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα αυτά. Δεν είχε γραμμάτια να ξεπληρώσει, βαρίδια από το παρελθόν. Μπορούσε να βρει τους άξιους, άσχετα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Να εμπιστευθεί επίσης μια νέα γενιά, που ένα μεγάλο μέρος της είχε σιχαθεί τη συσσωρευμένη σαπίλα δεκαετιών, με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα. Το έκανε σε λίγες περιπτώσεις, και σε ένα βαθμό στις Ενοπλες Δυνάμεις. Στις περισσότερες όμως επέλεξε το βολικό, το οποίο ήταν κατά κανόνα ό,τι πιο διεφθαρμένο και φαύλο. Η μανία του να ελέγξει την εξουσία τον έφερε αγκαλιά με ένα άρρωστο σύστημα, με το οποίο έγινε ένα. Αυτό βολεύει, μέχρι να σου σκάσει μια κρίση. Σαν αυτή με τις άδειες στο ΣτΕ ή το Μάτι. Μετά μπλέκεις, είτε γιατί το βολικό είναι και ανεπαρκές είτε γιατί είναι και μακιαβελικά επικίνδυνο. Το αποτέλεσμα, προφανές.
Το ηχητικό ντοκουμέντο δείχνει το πραγματικό πρόβλημα της χώρας. Το οποίο κρύφτηκε κάτω από τις γηπεδικές ιαχές και την ανόητη εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ να επιτίθεται –α λα Τραμπ– στα μέσα ενημέρωσης.
Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ένα. Το πολιτικό μας σύστημα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει. Δικαστές που κάνουν τη δουλειά τους απερίσπαστοι, αξιωματικούς που δεν θα λιώσουν σε έναν πόλεμο, πυροσβέστες που μπορούν να σβήσουν μια μεγάλη φωτιά; Ή κομματικούς λακέδες που συνωστίζονται στα γραφεία των πολιτικών και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι με αυτούς μπορείς να ελέγξεις το κράτος; Αυτό είναι πια το δίλημμα, δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλους μας. Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους 102 νεκρούς και να μην ξαναζήσουμε μια εθνική τραγωδία.