«Μελβούρνη θα γίνουμε, είδες το βίντεο, κόντεψε να την πνίξει ο αστυνομικός την κοπέλα και μετά την έριξε κάτω, όπως τον Φλόιντ, και ήρθαν κι άλλοι αστυνομικοί και της έβαλαν χειροπέδες. Επειδή δεν φορούσε μάσκα, δικτατορία θα έχουμε!». Οι δύο γυναίκες έγερναν η μία μπροστά, η άλλη στο πλάι, κρεμασμένες από τις χειρολαβές του λεωφορείου. «Κι εσύ, γι’ αυτό την έβγαλες, σε ένδειξη συμπαράστασης;» (η φίλη). «Αντιστέκομαι στη σκευωρία και στον αυταρχισμό», λέει αυτή σαν να πέτυχε μία από εκείνες τις νίκες που δεν θα τις ρίξει στην αφάνεια ποτέ η καθημερινή ζωή. «Οι μεγάλες πράξεις γίνονται με μια χειρονομία απλή», συνεχίζει. «Καλά, πλάκα μου κάνεις… Θα μπουν για έλεγχο και θα…». «Τι; Θα με συλλάβουν; Ελάτε!». Μια φλόγα πυρετική σπιθίζει στα ζωηρά της μάτια. «Να σου πω, κοπέλα μου, άσε τα λόγια και βάλε τη μάσκα, μη…». Ο καθήμενος επιβάτης δειλιάζει να συνεχίσει. «Μη, τι;». «Με μυαλά σαν τα δικά σου καταντήσαμε στα χάλια που βλέπουμε», συμπέρανε. «Α, έτσι! Τι λες για ένα αντι-COVID πάρτι, όπως στη Γερμανία μέσα στο τραμ;». «Μαρία, κράτα με!» (στη γυναίκα του). «Μαρία, καλύτερα πάρ’ τον και κατέβα!».
Η έκσταση της αντίδρασης με αφορμή ένα περιστατικό ακραίας αστυνομικής βίας, αλλού. Η τρεχάλα προς το πιο θορυβώδες πρότυπο αγανάκτησης, σαν μόνο μέσα από την άρνηση να μπορεί να κατανοηθεί το πραγματικό.
Μπορεί να μην είναι πολλές οι φωνές που εκμηδενίζουν με την αφέλειά τους τη δύναμη και των πιο ισχυρών λέξεων, όμως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα γίνονται όλο και πιο ηχηρές. Μπερδεύονται με θεωρίες ευτράπελες, εξωφρενικές, με αντίθετες τοποθετήσεις, με βάσιμες εκδοχές, παράγοντας ένα ρευστό: τίποτα δεν είναι βέβαιο, όλα είναι πιθανά. Ολα ισοδύναμα φτιάχνουν το θολό μωσαϊκό – σαν ένας αδυσώπητος μύλος να αλέθει πειθαρχημένους και απειθάρχητους, λογικούς και ψεκασμένους, κόσμιους και αθυρόστομους. Και σταδιακά αυτή η κατάσταση παγιώνεται, τροποποιώντας τους τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Κυριαρχούν το πρώτο πρόσωπο, η καυχησιολογία, ο τσαμπουκάς. Η επιθετικότητα γίνεται ρυθμιστής των ανθρώπινων σχέσεων. Η ένταση, η υπερβολή, η χυδαιολογία ταυτίζονται με την ελευθερία.
Και μέσα στον ιντερνετικό χαβαλέ ο δημόσιος διάλογος υποβιβάζεται σε αστήρικτους εριστικούς μονολόγους, υπερτερεί το ανεδαφικό σφυροκόπημα από εκείνους που χρησιμοποιούν τα όπλα της δημοκρατίας για να την αποδυναμώσουν. Επηρεάζοντας ώς ένα βαθμό την πορεία όλων.