Ο καθηγητής Chris Whitty, επικεφαλής των Βρετανών λοιμωξιολόγων, το είπε προχθές στο BBC κάπως προβοκατόρικα. Τα παιδιά, είπε, κινδυνεύουν περισσότερο από το να μην πάνε σχολείο, παρά από τον ιό. Είπε και άλλα, ιατροφιλοσοφικά. Οπως, ας πούμε, ότι κανένα στοιχείο από την επιδημική εμπειρία παγκοσμίως δεν δικαιολογεί την αναστολή της κορυφαίας κοινωνικής προτεραιότητας, που είναι η λειτουργία της εκπαίδευσης.
Η ομόφωνη εισήγηση των ημετέρων εμπειρογνωμόνων για κανονική έναρξη της σχολικής χρονιάς δεν εξαίρεσε την Παιδεία από την πολιτική αντιπαράθεση. Το αντίθετο. Οπως και τον περασμένο Μάιο, όταν ακούγονταν φωνές για «πειράματα» και «μαθητές – πειραματόζωα», τα σχολεία γίνονται σκοπευτήριο της πιο επιθετικής αντιπολίτευσης. Η απόφαση δεν αμφισβητείται από γιατρούς. Αμφισβητείται όμως αγρίως από τους λοιμωξιολογούντες του συνδικαλισμού, της Βουλής και του οικείου Τύπου.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι φωνές αυτές, παρότι ακατάρτιστες, είναι πολιτικά αντιπροσωπευτικές της διάχυτης αγωνίας γονέων και εκπαιδευτικών. Γιατί, ας πούμε, τον Ιούνιο είχαμε βάλει πλαφόν τα 15 παιδιά ανά τμήμα και τώρα λέμε ότι όλοι οι καλοί χωράνε; Διότι είναι άλλο οι 15 απροστάτευτοι, χωρίς μάσκα, και άλλο οι 25 με την ασφάλεια της μάσκας, απαντούν οι ειδικοί. Το μη ιατρικό επιχείρημα ότι τα σχολεία πρέπει με την υπάρχουσα υποδομή να λειτουργήσουν κανονικά και όχι εκ περιτροπής έρχεται δεύτερο, μετά την υγειονομική ασφάλεια.
Σκέτη επίκληση της επιστημονικής αυθεντίας θα είχε μάλλον προστατεύσει την υπουργό Παιδείας από το πολιτικό κόστος. Θα είχε σίγουρα προστατεύσει η ίδια τον εαυτό της αν δεν είχε καταφύγει στη δημιουργική στατιστική, τσουβαλιάζοντας την Γκράβα και τα Αγραφα, για να βγάλει τον παραπειστικό μέσο όρο των 17 μαθητών ανά τάξη. Θα την είχε προστατεύσει και η κυβέρνησή της, αν δεν την είχε αφήσει πρώτα να αρνείται τη δωρεάν παροχή μάσκας και μετά να παρακολουθεί στο διπλανό κανάλι τον σβέλτο Θεοδωρικάκο να την εξαγγέλλει πρώτος, ερήμην της. Οταν ήρθε πια η ώρα να παρουσιάσει η Κεραμέως το σχέδιο για διπλασιασμό των ολοήμερων ή για την υποχρεωτική τηλεκπαίδευση, δεν της είχαν απομείνει πολλά αποθέματα πολιτικού κεφαλαίου.
Αυτά τα παραπολιτικά ζαλίσματα απειλούν να αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό ερώτημα: Υπάρχει ή όχι επιστημονικός αντίλογος στο πόρισμα των επιστημόνων για το πώς και πότε μπορούν με ασφάλεια να ανοίξουν τα σχολεία;
Μια έμμεση απάντηση δίνουν τα παγουράκια. Οι άνθρωποι που την προηγούμενη εβδομάδα αναγόρευαν τις δωρεάν μάσκες σε αναντικατάστατο πυλώνα του κοινωνικού κράτους, έχουν ξοδέψει τα δύο τελευταία εικοσιτετράωρα στα πληκτρολόγια –και στα έδρανα της Βουλής– για να χλευάζουν τα δωρεάν παγούρια. Ναι στον σοσιαλισμό της δωρεάν μάσκας. Οχι στις δωρεάν ποτίστρες των καπιταλιστών.
Τα ιδεολογικά γούστα –και οι αντιπολιτευτικοί αυτοματισμοί– καθορίζουν, έτσι, το πλαίσιο της δημόσιας συζήτησης. Καθορίζουν τα ντεσιμπέλ ενάντια σε μια παιδαγωγική ανάγκη και μια υγειονομική ορθότητα που δεν αμφισβητείται. Απλώς ναρκοθετείται.