ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΑΚΩΝΑΣ: (Από επιφυλλίδα του με τίτλον «Οι Φαναριώτες και οι Ελληνες της Βενετίας».) «Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δύο διαμετρικά αντίθετοι πόλοι, οι Φαναριώτες και οι Ελληνες της Βενετίας, διασταυρώνουν τα ιδεολογικά ξίφη τους. Οι πρώτοι είναι σαφώς προσανατολισμένοι στη φυσιολογική διαδοχή των Οσμανιδών, πιστεύουν στην δυαδική Ελληνοτουρκική Αυτοκρατορία […]. Αντιθέτως οι Ελληνες της Βενετίας, Πελοποννήσιοι και Κρήτες φυγάδες ως επί το πλείστον, ιδρύουν ένα οιονεί Οικουμενικό Πατριαρχείο της διασποράς που ζητάει την εκδήλωση μιας πολιτικής σταυροφορίας της Δύσεως εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, […] την διαμόρφωση ενός ελευθέρου Ελληνικού κράτους […].»
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: (Από την στήλην της «Κ» «Σημειώσεις ενός Αθηναίου». Νεκρολογία ανυπόγραφη, αλλά με προσωπικές αναφορές, γραμμένη ίσως από τον τότε αρχισυντάκτη της εφημερίδας Αιμίλιο Χουρμούζιο ο οποίος εγνώριζε έσωθεν τα του τροτσκιστικού κινήματος στην Ελλάδα.) «Απέθανε και εκηδεύθη χθες το απόγευμα από τον ναόν της Αγίας Τριάδος Πειραιώς ένας από τους επί διεθνούς κλίμακος αγωνιστάς του φιλελευθέρου σοσιαλισμού, ο Δημήτριος Γιωτόπουλος. Η πλήρης διδαγμάτων ιστορία του, μολονότι σχετικώς πρόσφατος, είναι γνωστή μόνον εις εκείνους που ασχολούνται με τα κοινωνικά προβλήματα. […] Ως χημικός που ειργάσθη εδώ και εις την Γερμανίαν, εχρησιμοποίησε το επάγγελμά του διά να ζη χάριν των κοινωνικών του αγώνων. Νεαρώτατος ακόμη, νομίζων ότι εις τον κομμουνισμόν απόκειται η ευτυχία των πτωχών, έγινεν κομμουνιστής, αλλά διά να αποσχισθή πολύ γρήγορα: το 1921 απεκήρυξε τον κομμουνισμόν και το 1926 ή ’27 έγινεν ιδρυτής και ηγέτης του ελληνικού αρχειομαρξιστικού κινήματος. […] Κατά πρότασιν του Τρότσκυ εξελέγη Γενικός Γραμματεύς της Δ΄ Διεθνούς. Αλλά πραγματικά δημοκρατικός, διεφώνησε γρήγορα προς τον Τρότσκυ και συνέχισε μόνος του την σοσιαλιστικήν του δράσιν. […] Επολέμησε εις την Ισπανίαν εναντίον του Φράνκο. Εκεί όμως συνελήφθη από τους σταλινικούς κομμουνιστάς, εφυλακίσθη απ’ αυτούς και διεσώθη μόνον χάρις εις την παρέμβασιν του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. […] Φυσικά οι [εν Ελλάδι] κομμουνισταί τον είχαν κατηγορήσει ως προδότην, ως πράκτορα της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, ως πλουτίσαντα κατάσκοπον. Εγώ προσωπικώς γνωρίζω ότι εισήχθη εις το νοσοκομείον με πιστοποιητικόν απορίας. […] Αι ιδέαι, είτε εσφαλμέναι, είτε όχι, επήγαζαν από αγάπην προς τους πτωχούς και όχι από μίσος προς τους πλουσίους. Ητο ένας χριστιανός.»