Πρώτη πρώτη η πρόθεση «ανά» στην παρέα των δισύλλαβων προθέσεων, έτσι όπως προσπαθούσαμε να την απομνημονεύσουμε τω καιρώ εκείνω: «ανά, διά, κατά, μετά, παρά, αμφί, αντί, επί, περί, από, υπό, υπέρ»… Την πρωτιά της αυτή την επικυρώνουν κάθε τετραετία –ή όποτε γιορτάζει η κάλπη– τα πολιτικά της πρωτεία: όπως τουλάχιστον εικάζω, έχει την υψηλότερη συχνότητα χρήσης στη σύνθεση όρων του πολιτικού λεξιλογίου. Και τη μετα-ρρύθμιση την ακούμε βέβαια σε μέρες προεκλογικές ή τον μετα-σχηματισμό, και την αντί-σταση επίσης. Αλλά το «ανά» είναι κυρίως εκείνο που επιχειρεί να αναθερμάνει το ενδιαφέρον του ψηφοφόρου κοινού και να αναζωογονήσει μια πολιτική σκηνή κουρασμένη από τη μονότονη επανάληψη όχι μόνο υποσχέσεων, που το μόνο βέβαιο είναι ότι θα διαψευστούν, αλλά και ονοματεπωνύμων, που το μόνο βέβαιο είναι ότι θα διαψεύσουν τις προσδοκίες που καλλιεργούν οι κόλακές τους.
Το είδαμε και στις οιονεί προεκλογικές ημέρες που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόθεση «ανά» ξαναμαναεξαντλήθηκε από την πολλή χρήση, προς δημιουργία του προεδρικού υποσχεσιολογίου: ανασχηματισμός (η συγκρότηση νέας «σκιώδους κυβέρνησης» φάνηκε να αποβλέπει απλώς στην υποβάθμιση του κ. Ευκλείδη Τσακαλώτου)· αναδιάταξη δυνάμεων (νέος γραμματέας ο κ. Δ. Τζανακόπουλος, με το πεπαλαιωμένο αντιπολιτευτικό του στυλ)· αναβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του κόμματος (έτσι εξηγείται –εντάξει, συν τα επιδημιολογικά δεδομένα– η αναβολή του συνεδρίου)· ανασυγκρότηση των οργανώσεων, χάριν της οποίας δημιουργήθηκε Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης, σπουδαιότερη απόφαση της οποίας είναι ίσως η αναβολή του συνεδρίου. Και φυσικά, ανανέωση, μια εξαγγελία διαρκείας, αενάως αυτοανανεούμενη. Πλην ο όρος «ανανέωση» συνιστά για πολλούς μια μελαγχολική υπόμνηση της απόστασης που διήνυσε για να γίνει κόμμα αρχής, εξουσίας, από κόμμα αρχών και ιδεών. Απόσταση που καλύφθηκε με το τρένο του ΠΑΣΟΚ. Με τον εκπασοκισμό του ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, πρώτα σε επίπεδο ψηφοφόρων και κατόπιν σε επίπεδο εισροής πασοκογενών στελεχών. Αλλά και με τον ταυτόχρονο εξανδρεϊσμό του κ. Αλέξη Τσίπρα σχεδόν στα πάντα – ακόμα και στο ηχόχρωμα της φωνής του.
Οσα έγιναν τον τελευταίο καιρό δεν υπηρέτησαν τον κυριότερο όρο με πρώτο συνθετικό το «ανα» που έπρεπε να υπηρετήσουν: τον ουσιώδη, άρα επώδυνο αναστοχασμό. Επικύρωσαν την αναρχήγευση του ΣΥΡΙΖΑ. Tην αν-αλέξωσή του, αφού πια οι πιο πράσινοι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ προσφωνούν τον κ. Τσίπρα με το μικρό του.