Κανονικά το αίμα δεν θα έπρεπε να μετράει. Η Ζαννέτ Τσίπρα δεν εκφράζεται πολιτικά ως αδελφή του Τσίπρα. Μπορεί να εκφράζεται ενδυόμενη την ιδιότητα του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Κανονικά η επιλογή της να απευθύνει προς τον Τσακαλώτο πρόκληση αποχώρησης («όποιος έχει θέμα με τη γραμμή, να παραιτηθεί») δεν θα έπρεπε να διαβαστεί σαν ιλαροτραγική στιγμή μιας σαπουνόπερας. Αλλά το σπάνιο για την Αριστερά οικογενειακό πάθος δεν είναι άμοιρο πολιτικής σημασίας. Προσθέτει βάθος στην ήδη απαράμιλλη ψυχοδυναμική ποικιλία του ηττημένου κόμματος.
Το κόμμα έχει ουσιαστικά γίνει αρχηγικό εδώ και μία δεκαετία. Ακούγεται παράδοξο, αλλά δεν φταίει ο Τσίπρας γι’ αυτό. Δεν είναι μια εξέλιξη που οργανώθηκε σκόπιμα, με εκκαθαρίσεις και μηχανισμούς. Ο αρχηγικός χαρακτήρας προέκυψε σχεδόν τυχαία, από τα πράγματα· από την ασυμμετρία μεταξύ της μεγάλης ακτινοβολίας του προσώπου και της μηδαμινής απήχησης του υπόλοιπου πολιτικού προϊόντος που λεγόταν ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά την εκλογική ήττα του 2019, η εσωκομματική αντιπολίτευση συμπεριφέρεται σαν να μην είχε ψυχανεμιστεί καθόλου την προσωποπαγή φύση της κομματικής ηγεσίας. Κάτι ανάλογο φαίνεται να συμβαίνει με τον ίδιο τον Τσίπρα: Για πρώτη φορά φαίνεται διατεθειμένος να κάνει τόσο ωμά χρήση της ισχύος που του δίνει η βεβαιότητα του αναντικατάστατου. Για πρώτη φορά η πολιτική ανασφάλεια τον αναγκάζει να καταφύγει στην αρχηγική πυγμή – με τις απειλές για ξεκαθάρισμα λογαριασμών και τη συγκρότηση σωφρονιστικού σώματος για τους αποκλίνοντες.
Το ενδιαφέρον είναι ότι την κακοφωνία δεν την προκαλούν μόνο αυτοί που επικρίνουν τον Τσίπρα. Την προκαλούν και οι πιστοί του. Ο Πολάκης, που επιβάλλει το προσωπικό του ύφος στη γλώσσα του κόμματος, είναι τσιπρικότερος της Ζαννέτ. Η Τζάκρη, που υποσκάπτει το κομματικό μήνυμα με τον αριστερό αναλφαβητισμό της, είναι νωπή επιλογή του προέδρου για το αξίωμα της αναπληρώτριας τομεάρχου Εξωτερικών.
Το πρόβλημα του Τσίπρα δεν είναι ότι αδυνατεί να τιθασεύσει, τάχα, τους διαφωνούντες. Είναι ότι δεν μπορεί να ζυγοσταθμίσει ούτε καν τα δικά του άλογα. Γιατί;
Η απάντηση προκύπτει ίσως από την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, στις πολλές ώρες που μίλησε από το βήμα του Βελλιδείου και από τη συνέντευξη Τύπου, είχε να παρουσιάσει μόνο μια λίστα με λεφτά. Εναν κατάλογο πλειοδοσίας χωρίς ίχνος μεταρρυθμιστικής έμπνευσης.
Προτού ενώσει το κόμμα του, ο Τσίπρας πρέπει να βρει πάνω σε ποιο έδαφος θα το ενώσει. Η προσδοκία επανόδου στην εξουσία δεν αρκεί, ιδίως όταν φαντάζει δημοσκοπικά τόσο χλωμή. Καθηλωμένος στις μετρήσεις και αμήχανος προγραμματικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα σπαταλιέται ολοένα και περισσότερο σε ασυμφωνίες χαρακτήρων. Θα βράζει σαν δυστυχισμένη οικογένεια.