Το σλόγκαν έχει κάτι από αφίσα του ΕΟΤ με την Καλντέρα, φυλαγμένη από τη δεκαετία του ’70: «Είχαμε τον ήλιο. Τώρα έχουμε και το cloud». Λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τα terabytes μου.
Και όμως, το προσδοκώμενο όφελος από την επένδυση της Microsoft δικαιολογεί τη σύνδεση της τεχνολογίας με τον ελληνικό ήλιο. Οι ιθύνοντες του εγχειρήματος πιστεύουν στη διαφημιστική υπεραξία που θα δώσει το έργο. Πιστεύουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να λανσαριστεί ως ευήλια, μεσογειακή έδρα των επαγγελματιών δίχως ανάγκη έδρας – των νομάδων της ψηφιακής οικονομίας, που πια θα έχουν και εδώ υποδομή αιχμής για τη δουλειά τους.
Ουτοπικό; Μάλλον. Oχι πάντως περισσότερο ουτοπικό από όσο ακουγόταν η ιδέα μιας επένδυσης τέτοιου βεληνεκούς πριν από εννιά μήνες. Στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, στο φόρουμ του Νταβός, ο Μητσοτάκης με τον οικονομικό του σύμβουλο, Αλέξη Πατέλη, είχαν την πρώτη τους συνάντηση με τον πρόεδρο της Microsoft.
Η ελληνική πρόσκληση, να κάνει η αμερικανική πολυεθνική μια μεγάλη επένδυση εδώ, κινδύνευε τότε να προκαλέσει ακόμη και καγχασμό. Η κοινή γλώσσα που ο Μπραντ Σμιθ βρήκε γρήγορα με τον πρωθυπουργό, και οι διερευνητικές επαφές που ακολούθησαν φαίνεται ότι διέλυσαν τη στερεοτυπική καχυποψία.
Η σημασία του ταμιευτήρα δεδομένων που θα εγκατασταθεί στην Αττική δεν είναι μόνο οικονομική. Η αποθήκευση τόσου άυλου πλούτου σε ελληνικό έδαφος λειτουργεί αντικειμενικά σαν ασπίδα. Δίνει, ταυτόχρονα, και περισσότερα εχέγγυα κυβερνοασφάλειας στην Ελλάδα.
Παρ’ όλα αυτά, η απόφαση δεν ελήφθη με κριτήρια γεωπολιτικά. Αντίθετα από ό,τι φαντάζονται οι παπαγάλοι του καφενειακού αποκρυφισμού, τα στελέχη της Microsoft που συμμετείχαν στις επαφές έπρεπε να πειστούν ότι η Ελλάδα εξυπηρετούσε το πεζό επιχειρηματικό τους συμφέρον. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.
Το cloud αφρικανικής σκόνης που σκέπαζε χθες την Ακρόπολη –κάτω από την οποία έγιναν οι πανηγυρικές ανακοινώσεις– εκτός από την αναπτυξιακή ευφορία και τη γεωπολιτική φαντασία επώασε και την ιθαγενή μικροπολιτική σπέκουλα. Ο πρωθυπουργός ευχαρίστησε ονομαστικώς τον Πατέλη και τον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης, Νίκο Παπαθανάση – και όχι τον προϊστάμενο υπουργό που, προφανώς, ήταν απορροφημένος από άλλες φροντίδες το περασμένο εννιάμηνο.
Για μία ακόμη φορά ο Μητσοτάκης εμφανιζόταν να «κάνει τη δουλειά» με τους έμπιστούς του, που δεν είναι γαλονάδες του κόμματος. Δεν είναι καν του κόμματος. Ιδίως ο Πατέλης δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι δεν είναι ούτε φιλοδοξεί να γίνει πολιτικός.
Ε, και; Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι ποια γάτα, αλλά πόσα ποντίκια. Εδώ ως μυοκτονική συγκομιδή λογίζεται η εκπλήρωση της βασικότερης μητσοτακικής επαγγελίας: Της δυνατότητας να υπάρξει –στη θέση της οικονομίας των επιδομάτων και των αναδρομικών, που τρώει τις σάρκες της– ένα εξωστρεφές οικοσύστημα καινοτομίας και καλών θέσεων εργασίας. Τα υπόλοιπα είναι φαγούρα από τις τρίχες της γάτας.
Αλέξης Πατέλης: Μυοκτονίες
2' 5" χρόνος ανάγνωσης
