Χρειάστηκε ένας θάνατος, του Παύλου Φύσσα, τον Σεπτέμβριο του 2013, για να συγκινηθεί η πολιτική τάξη και να συνειδητοποιήσει πως η ψευτοαντισυστημική συμμορία με την επωνυμία «Χρυσή Αυγή» δεν ήταν μια συνηθισμένη ακροδεξιά οργάνωση, αχαλίνωτα μισαλλόδοξη και πατριδοκαπηλική. Ηταν ένας εσμός τραμπούκων, οργανωμένων σε τάγματα εφόδου και δεσποτικά καθοδούμενων από τον Αρχηγό (μια καρικατούρα του Αδόλφου), που η λατρεία τους για τη βία εκπορευόταν από την πίστη τους στις ρατσιστικές ιδέες του ναζισμού.
Η πίστη αυτή είχε δηλωθεί ποικιλότροπα: Με την υπερήφανη δήλωση του Ν. Μιχαλολιάκου ότι αυτός και οι υποτακτικοί του (τώρα αλληλοβρίζονται σαν «απατεώνες») είναι «τα παιδιά των ηττημένων του 1945», των ναζιστών και των φασιστών δηλαδή, που μακέλεψαν τον κόσμο και γέμισαν Βιάννους και Δίστομα την Ελλάδα. Με τα τατουάζ στο σώμα βουλευτών, στο ένα φουσκωμένο μπράτσο το «Sieg Heil», στο άλλο η σβάστικα (η οποία τάχα συμβολίζει τον έρωτα των χρυσαυγιτών για την ελληνική αρχαιότητα, όπως συμβαίνει δα και με όλους τους ναζιστόφρονες της οικουμένης, φανατικούς ακολούθους του αρχαιοελληνικού πνεύματος, ως γνωστόν). Είχε δηλωθεί με τα ναζιστικά λάβαρα και θούρια που συνόδευαν απαραιτήτως τις χρυσαυγίτικες πανηγύρεις. Με τις ναζιστικές στολές που φορούσαν πρωτοκλασάτοι ΧΑλαστές της δημοκρατίας, για να φωτογραφηθούν με το χέρι τους να χαιρετάει ναζιστικά, και δίπλα το καημένο το εγγόνι τους ντυμένο επίσης στα ναζιστικά (αποκριάτικο το Αουσβιτς, άθλιοι; Και τα Καλάβρυτα;) και με το χεράκι του μιμητικά υψωμένο στον χαιρετισμό των Χίμλερ και των Αϊχμαν.
Χρειάστηκε μια στυγνή δολοφονία για ν’ αρχίσουν να αντιλαμβάνονται οι δημοσιογραφικοί προαγωγοί του χρυσαυγιτισμού, ακροδεξιοί και οι ίδιοι ή σοβαροφανείς αναλυτές, ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «προστάτες γιαγιάδων στα ΑΤΜ» ούτε με χαζοχαρούμενα προσώπατα του λάιφ στάιλ, αλλά με οπλισμένους κυνηγούς αντιφασιστών, μεταναστών και «αντικανονικών» κάθε είδους. Οτι η πιθανολόγηση για μια «σοβαρή Χ.Α.» δεν ήταν απλώς αβυσσαλέα άκριτη, αλλά ενέτασσε το μόρφωμα, έτσι ακριβώς όπως ήταν, στο κανονικό, το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα.
Με την αυριανή ανακοίνωση της ετυμηγορίας του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων ολοκληρώνεται μια δίκη εμβληματική για τη νομική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας, αλλά και γενικά της Ευρώπης, που, αμήχανη, βλέπει τις ιδέες του χιτλερισμού να τη μολύνουν. Η Δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να προσφέρει και τα δικά της όπλα στην ενίσχυση του μετώπου κατά του φασισμού.