Αν πιστέψει κανείς τον Τσίπρα, το λάθος ήταν «η επικοινωνία». Στην παρόρμηση του βουλευτή του να διακηρύξει, φωτογραφιζόμενος, ότι σκοπεύει να περάσει την καραντίνα «γλεντίζοντας» με παρέες, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είδε μόνο κακό υπολογισμό της δημοσιότητας. Ας γλέντιζε χωρίς να το δείχνει.
Η ανομολόγητη αξιολόγηση του ατυχήματος είναι, βέβαια, πολύ πιο καταδικαστική. Η κλήση του εξωστρεφούς βουλευτή σε απολογία ενώπιον του οιονεί πειθαρχικού ντουέτου Τζανακόπουλου – Γεροβασίλη, ακόμη κι αν είναι θεατρική, μαρτυρεί μια κάποια συναίσθηση της ζημίας που υφίσταται το κόμμα.
Η ζημία βοά: Αντί να εκτελεί το σχέδιο της αντεπίθεσής του στην πολιτική πυριτιδαποθήκη του lockdown, ο Τσίπρας και το κόμμα του αναγκάστηκε να απολογείται για τις διονυσιακές αναφλέξεις της αψύτητας.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Η παρεμβολή στο κεντρικό μήνυμα είναι διαρκής. Η σχετική συζήτηση –γιατί ο Τσίπρας καλύπτει τον δολιοφθορέα;– είναι τετριμμένη. Η εξίσου τετριμμένη απάντηση είναι ότι κάθε κόμμα έχει ανάγκη από έναν ποιμενικό, που θα κρατάει, δαγκώνοντας, συσπειρωμένο τον πυρήνα του κομματικού ποιμνίου. Το ερώτημα πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αν οι ποιμενικοί απωθούν περισσότερους από όσους φανατίζουν. Αν το κόμμα τούς χρειάζεται περισσότερο από ό,τι εκείνοι το κόμμα – το οποίο χρησιμοποιούν σαν σκηνή του πολιτικού ναρκισσισμού τους.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, το ισοζύγιο αυτό δοκιμάστηκε ξανά και ξανά – προεκλογικά και μετεκλογικά. Ούτε στα βουλκανιζατέρ της Σαντορίνης δεν πιστεύουν πια ότι ο μπρούτος κομματικός πατριωτισμός βοηθάει την αξιωματική αντιπολίτευση να ξανακερδίσει απήχηση. Το αντίθετο. Η επιβίωση των ακατέργαστων εκδοχών της αντιμνημονιακής μισαλλοδοξίας συντηρεί στη συλλογική μνήμη τους λόγους της εκλογικής αποδοκιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι άραγε αυτή η αυτοδυσφήμιση ζήτημα μόνον ενός αδέσποτου στελέχους με ασύμμετρο επικοινωνιακό βεληνεκές; Θα λύσουν στον ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημά τους, αν του πάρουν το τηλέφωνο και δέσουν στο δέντρο φιμωμένο τον Κακοφωνίξ;
Μάλλον ισχύει το αντίθετο. Ενας οριακός βουλευτής μπορεί να αποκτά τόσο βαρύ ίσκιο μόνο σε ένα κόμμα που δεν έχει βρει ακόμη πολιτικό έρμα. Στον μονοφωνικά καταγγελτικό λόγο που παράγει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Πολάκης δεν είναι παραφωνία. Είναι συμβατή, μεγαφωνική υπερβολή.
Ακόμη κι έτσι, το τελευταίο κρούσμα, με τις περήφανες κοβιντοτσικουδιές, δίνει στον Τσίπρα μια σπάνια ευκαιρία. Του δίνει λαβή για μια συμβολική εκπαραθύρωση, που θα μπορούσε να διαφημιστεί ως χειρονομία επανεκκίνησης.
Θα δυσαρεστούσε τους λίγους –δεδομένους– κομματικούς, αλλά μόνο για λίγο. Θα έστελνε όμως το σήμα στους πολλούς ότι τα όρια του πρώην πρωθυπουργού δεν είναι τα όρια του κομματικού χωραφιού. Οτι ο ίδιος δεν είναι υποτελής του παρελθόντος του.