Πόσες ώρες τηλεοπτικού αέρα έχεις γράψει; Πόσο συχνά σε βλέπαμε στην τηλεόραση; Εμφανίζεσαι, άρα υπάρχεις.
Αυτό το κριτήριο, δανεισμένο μάλλον από τη σόου-μπιζ, ήταν η βάση για την επίθεση που εξαπέλυσε ο Αλέξης Τσίπρας κατά του υπουργού Υγείας. Τον κατηγόρησε ότι κρυβόταν στην πρώτη καραντίνα. Και ταυτόχρονα του χρέωσε ότι τελικώς εμφανίστηκε, για να προαναγγείλει τη δεύτερη καραντίνα.
Σε μια κοινοβουλευτική συζήτηση πιο χαμηλόφωνη από ό,τι προέβλεπαν αμφότεροι οι αντίπαλοι, η στιγμή που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης υπαινισσόταν την ακαταλληλότητα του υπουργού Υγείας λόγω της προϋπηρεσίας του στον επαγγελματικό αθλητισμό –«μπασκετμπολίστας ήσασταν, ας σας βάλει στο υπουργείο Αθλητισμού»– ήταν ένα από τα λίγα αθέμιτα μαρκαρίσματα. Οχι επειδή ο Τσίπρας απέκρυψε την ιατρική ιδιότητα του στόχου του. Αλλά κυρίως επειδή διαστρέβλωσε τον σκοπό της τηλεοπτικής αφάνειας του Κικίλια κατά το lockdown της άνοιξης: Τότε είχε ληφθεί συνειδητά η απόφαση της πλήρους αποπολιτικοποίησης της ενημέρωσης της έγκλειστης κοινής γνώμης. Ηταν μια επιλογή που δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος. Δικαιώθηκε, όμως, και από το πολιτικό κλίμα της συγκυρίας. Τώρα, στο δεύτερο κύμα, όλα είναι αλλιώς.
Κορωνίδα του αντιπολιτευτικού πακέτου που δοκίμασε να αρθρώσει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ασυνήθιστη πρόταση για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής. Ο προσχηματικός της χαρακτήρας προκύπτει από τον παραθεσμικό μικρομεγαλισμό μιας αντιπολίτευσης που υπαγορεύει, χωρίς να την εμποδίζουν οι κοινοβουλευτικοί και πολιτικοί συσχετισμοί, δικό της κάστινγκ για το υπουργικό συμβούλιο. Το πρόσχημα περί δήθεν συναίνεσης προκύπτει, όμως, και από την απειλητική ουρά που το ακολουθεί: Ή μοιράζεστε την εξουσία ή, αλλιώς, έχετε όλη την ευθύνη.
Αυτό που δηλώνει, χωρίς να το λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πολιτεύεται με την προσδοκία να χρεωθεί η κυβέρνηση το κόστος της πανδημίας, σαν να ήταν ο κορωνοϊός νεοδημοκρατική μεθόδευση. Αδικος κόπος. Δεν χρειαζόταν ο Τσίπρας να προδώσει τα κίνητρά του. Δεν χρειάζεται γιατί, ακόμη κι αν η αντιπολίτευση σιωπούσε –ακόμη κι αν ήταν μουδιασμένη, όπως ήταν την άνοιξη– το βάρος της ευθύνης θα καταλήξει, ούτως ή άλλως, στην κυβέρνηση.
Υπάρχει η εύκολη σύγκριση με τη στατιστική της εξάπλωσης του ιού στην Ευρώπη. Υπάρχουν «ζωντανές» οι εικόνες από την παγκόσμια κρίση. Ομως δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να υιοθετηθεί το διεθνές πλαίσιο ανάγνωσης της επιδημίας. Το βίωμα –η ψυχική και οικονομική κόπωση– είναι τοπικό. Οπως και ο πολιτικός καταλογισμός. Δεν χρειάζεται να χρεώσει κανείς στην κυβέρνηση μια ευθύνη που η ίδια έχει ανοιχτά επωμισθεί, χωρίς καν να τη μοιράζεται με τους επιστήμονες.
Σε αυτό το επίπεδο, των θυμικών ταυτίσεων, η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να φταίει για την κακουχία – όσο η κακουχία διαρκεί.