Τελικά; Γι’ αυτό έγιναν όλα; Τόσες προκηρύξεις, τόσα μέτωπα, τόσοι αναμαλλιασμένοι θρήνοι για το εύθραυστο Σύνταγμά μας και την εύθρυπτη δημοκρατία μας; Για τι; Για να επιδείξει το Κόμμα την αδιαμφισβήτητη χορογραφική αυθεντία του στην τοποθέτηση του ανθρώπινου υλικού του επί της ασφάλτου; Ή για να ξανανιώσει, επιτέλους, τη θωπεία του κοινού βλέμματος ο Βαρουφάκης;
Υπάρχει η καλή και η κακή ανάγνωση του χθεσινού θεάματος. Η καλή είναι ότι, αν αφαιρέσει κανείς τις στρώσεις υπερδραματοποίησης, το πολιτικό σύστημα δεν δυσκολεύεται και τόσο πολύ να ισορροπήσει στα αυτονόητα. Πίσω από την πολλή θεατρικότητα επιζεί η κοινή λογική – αφού σχεδόν κανείς, πλην του Κόμματος, δεν έδειξε πρόθεση να καταπατήσει μαζικά τα υγειονομικά μέτρα. Στόχος ήταν εξαρχής ένα ομοίωμα πορείας – η αναπαραγωγή μιας εθιμοτυπίας, ζωτικής μόνο για όσους επιζούν πια χάρη στους τύπους.
Η κακή ανάγνωση είναι ότι μια πολιτεία που δοκιμάζεται δεινά προκειμένου να σώσει ζωές, βρέθηκε στην ανάγκη να σπαταλά δυνάμεις ώστε να υπηρετήσει το πολιτικό θέατρο. Εκατοντάδες αστυνομικοί επιστρατεύθηκαν χθες μόνο ως κομπάρσοι – ως έμψυχο σκηνικό προκειμένου να εκτελέσει ο Βαρουφάκης την μπουφονική πεζοδρομίωσή του.
Αλήθεια, υπάρχει ακροατήριο που συγκινείται από αυτή τη ναρκισσιστική παραχάραξη της επετείου; Είχε λόγο η αξιωματική αντιπολίτευση να δανείσει το πολιτικό της κεφάλαιο στον αυτοσχεδιαστικό ευτελισμό των συμβόλων που λατρεύει σαν δικά της;
Αν εξαιρέσει κανείς τον Βαρουφάκη, που είναι ο ίδιος περιπαθής φαν του Βαρουφάκη, είναι δύσκολο να βρεθεί αντιστοίχιση του εγχειρήματος με κάποια κοινωνική βάση. Το «αριστερό μέτωπο» που πανηγυριζόταν από ζηλωτές στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν μάλλον ολίσθηση στο περιθώριο, την οποία από ένστικτο απέφυγε το ΚΙΝΑΛ.
Η φετινή κακοποίηση του Πολυτεχνείου, πάντως, αποδομεί και όσους φαντάστηκαν την επέτειο ως πεδίο «ιδεολογικής» και αστυνομικής αναμέτρησης με την Αριστερά. Αυτό που πολεμάνε δεν είναι πια εκεί. Εξέπνευσε. Ο μηρυκασμός του στερεοτύπου περί ηγεμονίας της Αριστεράς χρησιμεύει πλέον μόνον ως απόδειξη της ιδεολογικής υστέρησης όσων κάνουν πως το αντιστρατεύονται. Είναι εκείνοι που, από ιστορικό τζετ λαγκ, από φανατισμό ή από δημαγωγική σκοπιμότητα, επιμένουν να πετροβολούν έναν ίσκιο της Μεταπολίτευσης. Βλέπουν ηγεμονία εκεί όπου υπάρχουν μόνο οι σπασμοί μιας επιδειξιομανίας.
Το Πολυτεχνείο, ως κοινό δημοκρατικό κτήμα, ζει. Αλλά δεν κινδυνεύει πια από τους μεταπράτες του, οι οποίοι διαδήλωσαν χθες ότι έχουν χάσει το μονοπώλιο της νοηματοδότησής του. Δεν κινδυνεύει ούτε από τις ομόλογες εμφυλιακές ορέξεις των δεξιών υπονομευτών του.
Η καλή ανάγνωση μιας άσχημης επετείου είναι ότι τα τρία μεγαλύτερα κοινοβουλευτικά κόμματα έμειναν στο τέλος αμέτοχα της ασχήμιας.