Καμιά φορά, τα πιο ωραία λέγονται στην τύχη. Ο Μητσοτάκης δεν είχε προγραμματίσει χθες να πει στον αντίπαλό του ότι στο Μαξίμου «δεν βρήκε ούτε ρούτερ». Την μπηχτή την εκμαίευσε ο ίδιος ο Τσίπρας, όταν άρχισε να λέει το αρχαίο ανέκδοτο για τις τρεις επιστολές που βρίσκει ο νέος πρωθυπουργός από τον προκάτοχό του. Πρώτη επιστολή, «ρίξ’ τα στους προηγούμενους». Δεύτερη, «ρίξ’ τα στους υπουργούς». Τρίτη, «ετοίμασε τρεις επιστολές».
Αυτή η χαρίεσσα ατμόσφαιρα, με τάπες και καρφώματα, θα έκανε την κοινοβουλευτική αντιπαράθεση πολύ διασκεδαστική εάν μπορούσε να εξελιχθεί στεγανά, αδιάβροχη από τον περιρρέοντα ζόφο. Στο κέντρο μιας σταματημένης ζωής, όμως, που την έχει ερημώσει ένας παθογόνος μικροοργανισμός, ακόμη και τα σωστά αντηχούν λάθος.
Η ανάλυση του πρωθυπουργού για το μακρύ σάστισμα του αντιπάλου του δεν είναι λάθος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως παίζει από την παλιά παρτιτούρα, κυνηγώντας τις σκιές ενός νεοφιλελευθερισμού που υπάρχει μόνο στο πατάρι με τους βολικούς δαίμονες της Αριστεράς. Η καθήλωση στα παλιά της στερεότυπα εμποδίζει την αξιωματική αντιπολίτευση να παρακολουθήσει την κεντρώα προσαρμοστικότητα μιας εξουσίας που φαίνεται δογματική μόνο στη δογματική μυωπία των αντιπάλων της.
Δεν είναι λάθος ούτε η εικασία του Μητσοτάκη ότι η μεσαία τάξη, παρότι έχει κολλήσει στο τέλμα της πανδημίας, δεν βλέπει εναλλακτική ικανή να την κάνει να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση.
Αντιθέτως. Η μεσαία τάξη βλέπει την «εναλλακτική» να προβάλλει αμεταμέλητη, με όλη της την ξεμάσκωτη αψύτητα, και συσπειρώνεται με συντηρητική φρονιμότητα υπέρ του διαχειριστή της κρίσης.
Ωστόσο, αυτή η σέλφι της πολιτικής συγκυρίας, τραβηγμένη από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της, μοιάζει παράταιρη σε μια καθημερινότητα που την ορίζει το δελτίο θανάτων – και η οικιακή πραγματικότητα των αδημοσίευτων μικροδραμάτων.
Η αντιπολίτευση έχει πρώτη βάναυσα καταπατήσει το όριο που θα έπρεπε να χωρίζει την υγειονομική πολιτική από τη σκέτη πολιτική. Στη Βουλή χθες, αλλά και κάθε μέρα στα κανάλια, φαίνεται όμως ότι η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να αντισταθεί στην πρόκληση.
Δεν θέλει ή δεν μπορεί να μην τσιμπήσει, τροφοδοτώντας μιαν ατζέντα που αντικειμενικά υποβιβάζει την κρίση δημόσιας υγείας σε ύλη της τρέχουσας κομματικής αντιπαράθεσης.
Η εικόνα αυτή –των πολιτικών αρχηγών απορροφημένων από τις πολιτικές παρενέργειες της πανδημίας– δημιουργεί την εντύπωση ότι το πολιτικό σύστημα είναι πολύ απασχολημένο με τον εαυτό του για να εστιάσει στην πραγματική απειλή.
Είναι σαν να ξέρεις ότι ο γιατρός, την ώρα που σε εξετάζει, δεν σκέφτεται πώς θα σε κάνει καλά, αλλά τι θα πει στους συγγενείς.
Κυριάκος Μητσοτάκης: Ρούτερ
1' 55" χρόνος ανάγνωσης
