Παρατηρώ αυτή την τελευταία «τάση» τού πώς κοιτάζουμε γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζομένους στον χώρο της Υγείας. Μοιάζει να ξεθωριάζει ο θαυμασμός μας για την αφόρητη πίεση, σωματική, ψυχική και συναισθηματική, που δέχονταν στον καθημερινό τους αγώνα να σώσουν ζωές εν μέσω πανδημίας. Μοιάζει να περνάει και η περίοδος που απλώς παρακολουθούμε τον πολιτικό κόσμο να εντάσσει το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στην, απαράδεκτα για περιόδους τέτοιων κρίσεων, ατελείωτη κομματική αντιπαράθεση, η οποία έχει μοναδικό στόχο να φανεί τάχα ποιος ενδιαφέρεται για οικονομική στήριξη αυτού του προσωπικού.
Τώρα, καθώς φαίνεται να συνηθίσαμε στη θέση του θεατή, η νέα «τάση» φέρεται πως είναι να κοιτάζουμε γιατρούς και νοσηλευτές κυρίως για να διαπιστώσουμε τη θέση τους αναφορικά με τα εμβόλια. Κάποιοι από φόβο μέσα στη γενική ανασφάλεια, άλλοι αναζητώντας «δικαίωση» για βεβαιότητες που ήδη έχουν διαμορφωθεί μέσα τους βάσει φημών, κουτσομπολιών και πάσης φύσεως θεωριών συνωμοσίας, δείχνουμε ενδιαφέρον μόνο για να δούμε αν είναι υπέρ ή κατά του εμβολιασμού.
Επικίνδυνα «βολική» αυτή η συμπεριφορά: συνηθίζουμε στον ρόλο του θεατή, της παθητικής μονάδας σε ένα κοινωνικό σύνολο που δείχνει ολοένα και περισσότερο σημάδια πως χάνει τον έλεγχο. Είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση; Φυσικά και δεν είναι.
Ολα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, και το συναρπαστικά ενδιαφέρον εδώ είναι πως η αλλαγή είναι εφικτή με εξαιρετικά απλό τρόπο. Ως προς την προαναφερόμενη περίπτωση, αρκεί να γυρίσουμε δύο «κλικ» πίσω και να δώσουμε ξανά σημασία στον αγώνα των λειτουργών της Υγείας, ο οποίος συνεχίζεται στους ίδιους εξοντωτικούς ρυθμούς. Να επιμείνουμε σε αυτό, να δίνουμε σημασία δηλαδή σε όσους και όσα έχουν αξία, και να το επεκτείνουμε για να αποτοξινωθούμε από τον ρόλο του παθητικού θεατή. Ευκαιρίες για να το πράξουμε αυτό, άπειρες μας προσφέρονται καθημερινά. Είναι κάθε φορά που συναντάμε τον εργαζόμενο στην καθαριότητα, στη διανομή φαγητού, στις ταχυμεταφορές, στις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, τον γείτονα, τον φίλο ή τον συνάδελφο που μπορεί κάποιο μέλος της οικογένειάς του να έχει πρόβλημα υγείας ή να κινείται στο φάσμα της εργασιακής αβεβαιότητας. «Εδώ» είναι η λύση. Να αλλάξουμε εμείς. Να ενδιαφερόμαστε. Να μην αμελήσουμε να κάνουμε και την πιο μικρή θετική πράξη. Για κάποιον μπορεί να είναι η μέγιστη που θα βιώσει.