Ο αντισημιτισμός έχει μακρά παράδοση στην Ευρώπη, περιλαμβανομένης της Ρωσίας, που ανήκει στη Γηραιά Ηπειρο, εδαφικά, πολιτισμικά και θρησκευτικά, πολύ περισσότερο από την Τουρκία. Σε αρκετές χώρες, μάλιστα, εκδηλωνόταν κατά καιρούς ως επίσημη πολιτική, με αποκορύφωμα βέβαια τις ναζιστικές θηριωδίες και την απόλυτη κτηνωδία του Ολοκαυτώματος, λίγο πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Προηγουμένως είχαν διακριθεί σε εκδηλώσεις επίσημου αντισημιτισμού η Ισπανία της Ιεράς Εξέτασης, η τσαρική Ρωσία με τα πογκρόμ, ενώ και η Πολωνία, μεταξύ άλλων, έχει ανάλογους σκελετούς στην Ιστορία της.
Αντιθέτως, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις Εβραίων πολιτών που έφτασαν σε ύπατα αξιώματα στη Βρετανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία πριν από τη ναζιστική λαίλαπα, από τον 19ο αιώνα και μετά. Παράλληλα όμως, τα χτυπητά φαινόμενα αντισημιτισμού (π.χ. το σκάνδαλο Ντρέιφους στη Γαλλία) δεν έλειψαν από πουθενά κατά τη διαδρομή, έστω και αν δεν αποτελούσαν εκπεφρασμένη επίσημη πολιτική. Ο διάχυτος αντισημιτισμός σε πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες, πάντως, σε συνδυασμό με τη φτώχεια, οδήγησε μεγάλους αριθμούς Εβραίων να μεταναστεύσουν στην Αμερική, κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στον Καναδά και στην Αργεντινή στα σχεδόν 50-60 χρόνια από τα τέλη του 19ου αιώνα έως το 1950 περίπου. Η ενσωμάτωσή τους στις ΗΠΑ δεν ήταν αυτόματη, καθώς αντιμετώπισαν κοινωνικό και θρησκευτικό ρατσισμό, τόσο από την πλευρά του αγγλοσαξονικού κατεστημένου όσο και από τους θρησκόληπτους ρατσιστές των νοτίων και μεσοδυτικών πολιτειών, όπου κυριαρχούν ακόμη απερίγραπτοι ιεροκήρυκες.
Είναι γεγονός ότι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο αντισημιτισμός τέθηκε υπό διωγμόν παντού στην Ευρώπη. Οι νωπές μνήμες και οι ευαισθησίες που είχαν αναπτυχθεί λόγω της φρίκης που είχε βιώσει η ανθρωπότητα, δεν επέτρεπαν ανοχή απέναντι στις σχετικές εκδηλώσεις του. Με τη χρονική απόσταση όμως να μεγαλώνει, παρατηρείται έξαρση αντισημιτικών φαινομένων, παράλληλα με «άνθηση» κομμάτων και κυβερνήσεων με αυταρχικές και ακροδεξιές τάσεις. Δεν είναι ακόμη γενικευμένα τα περιστατικά αντισημιτισμού στην Ευρώπη, αλλά είναι αρκετά για να προκαλούν ανησυχία, είτε παίρνουν τη μορφή βίαιων επιθέσεων κατά εβραϊκών μνημείων, συναγωγών και σχολείων, είτε εκδηλώνονται μέσω Διαδικτύου, ιδίως στη Γαλλία και στη Γερμανία. Ειδικά στην τελευταία, με το δεδομένο ιστορικό παρελθόν, προβληματίζει σφόδρα η ύπαρξη ακροδεξιών δικτύων σε σώματα ασφαλείας.
Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ απών, ούτε τώρα η χώρα αποτελεί εξαίρεση. Είναι συχνοί και αυξανόμενοι, δυστυχώς, οι βανδαλισμοί συναγωγών, εβραϊκών μνημείων και νεκροταφείων. Σωστά, λοιπόν, ανησυχεί η ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας. Ασφαλώς και δεν ενθαρρύνεται ο αντισημιτισμός από την πολιτική τάξη στο σύνολό της, αλλά οι ρίζες του στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν, όπως και στην ελληνική Εκκλησία… Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι για πρώτη φορά εξελέγη δήμαρχος εβραϊκής καταγωγής σε σχετικά μεγάλη πόλη (Ιωάννινα). Επιπλέον, πρέπει να επισημανθεί ότι η άσκηση κριτικής (για τις πολιτικές του Ισραήλ, ας πούμε) δεν ταυτίζεται με αντισημιτισμό, εφόσον δεν περιλαμβάνει ρατσιστικά χαρακτηριστικά.