Ας μην κακολογούμε όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ανασύνθεση του κόμματος (ελπίζουμε σε πιο λογική βάση) έχει όλα αυτά που με περισσή ευκολία εμείς οι δημοσιογράφοι βαφτίζουμε «εμφύλιο»: θέσεις, αντιθέσεις, συνθέσεις, αντιπαραθέσεις, ακόμη και προσωπικές επιθέσεις. Ετσι γίνεται στην πολιτική και γι’ αυτό υπάρχει. Επειδή οι άνθρωποι, οι τάξεις, οι ομάδες δεν απαρτίζονται από πανομοιότυπους ιδεότυπους, γίνεται συζήτηση, έστω με αιχμές, εντάσεις, προσβολές. Ας μην προσπαθούμε, λοιπόν, να βγάλουμε από τη μύγα ξίγκι και από τη δείνα αποστροφή «είδηση».
Υπάρχουν όμως προϋποθέσεις, για να γίνει αυτός ο διάλογος, εκτός από ζωντανός, και παραγωγικός. Μία προϋπόθεση είναι να αφορά πρωτίστως θέσεις και δευτερευόντως καρέκλες. Λέμε «πρωτίστως» και «δευτερευόντως» διότι –ανθρώπινο είναι– στην πολιτική πάντα υπάρχουν φιλοδοξίες. Δεν υπάρχουν ερημίτες που τρέφονται με μέλι και ακρίδες και απλώς κηρύσσουν τον λόγο του Θεού.
Αναγκαστικώς εμφιλοχωρούν σκέψεις και για τις καρέκλες, έστω και αν κάποιοι λένε ότι διά της καρέκλας θέλουν να προωθήσουν από καλύτερο μετερίζι τις θέσεις τους.
Δεν είναι εμφανές τι προέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με το ΚΙΝΑΛ, όπου η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την καρέκλα του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου. Δεν θα κάνουμε δίκες προθέσεων και θα δώσουμε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, ειδικώς επειδή πολλές φορές η συζήτηση λαμβάνει μακάβρια χαρακτηριστικά: «Ως αριστερός είμαι 40 χρόνια και ως αριστερός θα πεθάνω», δήλωσε ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος στην Κ.Ε. ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, για να του ανταπαντήσει ο κ. Νίκος Μπίστης «και εγώ αριστερός 40 χρόνια είμαι, αλλά δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να μας ξαναδώ κυβέρνηση» (1.12.2019). Οσοι –όπως οι χριστιανοί– σκέφτονται πως θέλουν να πεθάνουν, κατά κανόνα, δεν ασχολούνται με τα μικρά και τα επίγεια.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι να γίνεται συζήτηση επί του πραγματικού. Για παράδειγμα, η συζήτηση για το φύλο των αγγέλων, κατά τον Μεσαίωνα, ήταν πολύ ζωντανή και δεν αφορούσε τις καρέκλες στην παπική Εκκλησία. Κατά τον ίδιο τρόπο οι βασικές παραδοχές της συζήτησης στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φανταστικές. Ακόμη και σε κείμενα των νουνεχών, διαβάζουμε για την «ανάγκη κοινής δράσης απέναντι στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της κυβέρνησης» (Σπύρος Δανέλλης, Αντώνης Λιάκος, Νίκος Μπίστης και Παναγιώτης Παναγιώτου, 12.1.2021). Σιγά τα αίματα και σιγά τον νεοφιλελευθερισμό, από μια κυβέρνηση που –έστω λόγω πανδημίας– πάει για διψήφια ελλείμματα. Και γα να το πούμε σε γλώσσα που καταλαβαίνουν στην Κουμουνδούρου: όσο ήταν Πινοσέτ ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, άλλο τόσο είναι Θάτσερ ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν δεν διαβάσουν σωστά την πολιτική πραγματικότητα, θα συζητούν για τη φύση του ΣΥΡΙΖΑ εσαεί, χωρίς να καταλήξουν σε σοβαρή πολιτική πρόταση.