Είναι προφανές, νομίζω, πως η διαδικασία των διερευνητικών δεν ακυρώνει την προοπτική επιβολής κυρώσεων, στον βαθμό βεβαίως που υπήρχε αυτή η προοπτική. Είναι γνωστό πως τρεις μεγάλες χώρες της Ε.Ε. δεν επιθυμούν την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία, επινοώντας τη θεωρία πως η απειλή επιβολής κυρώσεων έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα από την ίδια την επιβολή τους. Η Ιστορία όμως τους διαψεύδει. Αλλωστε, το κράτος που απειλείται με κυρώσεις, εάν γνωρίζει πως αυτές ουδέποτε θα επιβληθούν, δεν έχει κανένα λόγο να τις λάβει υπόψη του στη χάραξη της πολιτικής του. Εξάλλου, εν μέσω τουρκικών προκλήσεων, η Ε.Ε. δεν τόλμησε να επιβάλει κυρώσεις. Συνεπώς, εάν σήμερα η Ελλάδα χρεωνόταν τον τορπιλισμό των διερευνητικών, η απειλή των κυρώσεων θα έφευγε οριστικά από το τραπέζι. Τις κυρώσεις τις ζήτησε η πατρίδα μας ως όπλο απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Αν, έστω για προσχηματικούς λόγους, την προκλητικότητα την αντικαθιστούσε η διαλλακτικότητα, όπως και έγινε, τότε για την ελληνική πλευρά η αποδοχή της διαδικασίας των διερευνητικών ήταν μονόδρομος.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως η Ελλάδα έκτισε από το 2013 τις διεθνείς συμμαχίες της επάνω στη βάση ότι ήταν το θύμα της τουρκικής αδιαλλαξίας, που παραβίαζε τη διεθνή νομιμότητα. Συγχρόνως, ήταν και παραμένει υπέρ του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Αυτό είναι το προφίλ της πατρίδας μας στο διεθνές στερέωμα. Είναι ευνόητο πως η άρνηση συμμετοχής σε μια διαδικασία διαλόγου, όπως είναι οι διερευνητικές, θα ακύρωνε αυτό το προφίλ σε μια μεταβατική φάση για την παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή, μετά την ήττα του Τραμπ. Και είναι εξίσου ευνόητο πως αυτή η άρνηση, ενώ θα είχε τις προαναφερθείσες σοβαρές συνέπειες, δεν θα είχε ουδεμία θετική.
Βέβαια, υπάρχει ο φόβος, εάν οι διερευνητικές μετατραπούν σε διαπραγματεύσεις, για το περιεχόμενο του συνυποσχετικού: Θα απεμπολεί δικαιώματά μας πριν καν προσφύγουμε στη Χάγη; Αυτός ο φόβος είναι ολοφάνερο ότι δεν αφορά την υπογραφή του συνυποσχετικού per se, αλλά την επάρκεια αυτών που θα κυβερνούν τότε. Τι θα αποδεχθούν. Αυτό είναι άλλης τάξης πρόβλημα, που αφορά σε τελική ανάλυση την κρίση του ελληνικού λαού.
Ο διάλογος, κυρίως για τα εθνικά θέματα, όταν γίνεται χωρίς δογματικές προσεγγίσεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, είναι επιβεβλημένος.