Από ειδήμονες πληροφορούμαστε ότι το ισχυρότερο αίσθημα στον άνθρωπο είναι ο φόβος, που το άτομο ως μονάδα αδυνατεί να αντιμετωπίσει. Εξ ου και η πεποίθηση πως μόνον ένας πανίσχυρος θεσμός, το κράτος με άλλα λόγια, μπορεί να διασφαλίσει την επιβίωση των πολιτών μιας κοινωνίας, στην περίπτωση ενός έσχατου κινδύνου, όπως στις μέρες μας ο κορωνοϊός.
Στο αρχέγονο αίσθημα του φόβου αντέταξε η Δύση, από την εποχή του Διαφωτισμού, την ελπίδα της ελευθερίας, διά της οποίας ο πολίτης αφού έχει πλέον απαλλαγεί από το «σύνδρομο τροφού», της κρατικής κηδεμονίας και εξαρτήσεως με άλλα λόγια, το άτομο έχει επιτέλους τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τις ικανότητές του σε υπέρτατο βαθμό, επιτυγχάνοντας την ολοκλήρωση και την ευημερία του.
Στην ιδεολογική διαπάλη που διέπει την ανθρώπινη δραστηριότητα, η πίστη στο κράτος εκλαμβάνεται ως νοσταλγία του κομμουνιστικού συστήματος, που έχει καταρρεύσει στην Ευρώπη. Ενώ αντιθέτως ο δραστικός περιορισμός του είναι το διακριτό στοιχείο του φιλελευθερισμού της Δύσεως.
Στις δυτικές κοινωνίες, ωστόσο, ο περιορισμός των ατομικών ελευθεριών νοείται μόνο στην περίπτωση πολέμου. Αλλά ο εχθρός στην παρούσα φάση δεν είναι ορατός. Εξ ου και οι έντονες αντιδράσεις πολιτών σε χώρες με εδραιωμένες φιλελεύθερες αντιλήψεις περί ελευθερίας του ατόμου, όπως η Ολλανδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία.
Η φιλελεύθερη πολιτική τάξη της Δύσεως αποστρέφεται εξ ορισμού τον αυταρχισμό. Η βιαιότητα με την οποία οι αρχές ασφαλείας της Κίνας κακοποίησαν τους παραβάτες των οδηγιών για την αντιμετώπιση του ιού, όταν αυτός έκανε την εμφάνισή του, δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν στη Δύση.
Αλλά ακόμη και ο πλέον φιλελεύθερος πολιτικός αναγνωρίζει την αποτελεσματικότητα των αυταρχικών μεθόδων, που ορισμένες εξ αυτών θα εφαρμόζονται και όταν καταπολεμηθεί ο κορωνοϊός. Δεν είναι συνεπώς μόνο το δράμα της απώλειας ανθρώπινων ζωών, οι τραγικές επιπτώσεις στον τομέα της οικονομίας. Είναι, επιπλέον, και η υπονόμευση αρχών που αντέτασσε η Δύση έναντι των κομμουνιστικών κρατών. Ο φόβος του θανάτου τα σαρώνει όλα.
Εχουν περάσει αιώνες από την εποχή που κάτοικοι της Ιουλίδας στην Κέα (Τζια) όταν έφταναν τα εξήντα, φορώντας στέφανο στην κεφαλή αυτοκτονούσαν μαζικά πίνοντας κώνειο για να αποφύγουν τον εξευτελισμό του γήρατος και για να μη στερηθούν οι νεότεροι τα αγαθά της νήσου. Περί τα μέσα του 19ου αιώνα, ο Κάρολος Μαρξ προέβαλε τον ισχυρισμό ότι «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», σε μια μάταιη προσπάθεια να αναιρέσει τη χριστιανική αντίληψη πως ο θάνατος είναι απλώς το πέρασμα στην αιώνια ζωή. Εφτασε όμως και η ώρα, ως φαίνεται, για να δοκιμασθούν και οι ελευθερίες των ατόμου, που αποτελούν την πεμπτουσία του δυτικού φιλελευθερισμού.