Για να πούμε και των πρυτάνεων το δίκιο, το κύριο χαρακτηριστικό της ακαδημαϊκής λειτουργίας είναι η συζήτηση και όχι η δράση. Γι’ αυτό και οι διοικήσεις των ΑΕΙ, σε ό,τι αφορά τα ζητήματα ασφάλειας, εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν απολύτως ανεπαρκείς. Μέχρι να κουβεντιάσουν τη φύση της απειλής, να εξετάσουν τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των δρώντων υποκειμένων, να δουν τι λέει ο Φουκό στο «Επιτήρηση και τιμωρία», οι μπάχαλοι τα έχουν σπάσει, έχουν κλέψει, και φεύγουν σαν κύριοι· ή μένουν σαν κύριοι σε χώρους που βαφτίζουν αυτοδιαχειριζόμενα στέκια.
Δεν είναι προς ψόγο η φύση κάθε μηχανισμού που τελικώς ορίζει τις ενέργειές του. Είναι όμως προς εξέταση η αντιμετάθεση δυνατοτήτων που έχει στο μυαλό της η Σύνοδος των Πρυτάνεων. Λένε ότι ένα ακαδημαϊκό όργανο, που σαράντα χρόνια τώρα δεν βρήκε τον τρόπο να σηκώσει το τηλέφωνο για να πει «αστυνομία εκεί; Έχουν μπει στο πανεπιστήμιο κάτι τύποι που τα κάνουν γης Μαδιάμ! Ελάτε γρήγορα…», θα βρει τη μέθοδο ώστε να αστυνομεύει επαρκώς τα πληγωμένα από τις επιθέσεις βανδάλων ΑΕΙ. Είναι δυνατόν;
Διαβάστε επίσης: Οι εχθροί της μεταρρύθμισης
Για ιστορικούς λόγους και επειδή οι δυτικές κοινωνίες έχουν καεί στον χυλό του Μεσαίωνα, οφείλουν να φυσάνε και το γιαούρτι της μετανεωτερικότητας. Αν και ουδείς λογικός άνθρωπος μπορεί να φανταστεί ότι η αστυνομία θα διακόψει μια διάλεξη π.χ. για το έργο της Andrea Dworkin, που έλεγε –μέσες άκρες– ότι σε μια πατριαρχική κοινωνία κάθε σεξουαλική διείσδυση είναι βιασμός, ξέρουμε από εμπειρία ότι ο διάολος της καταστολής έχει πολλά ποδάρια. Γι’ αυτό και η αστυνόμευση εντός των ΑΕΙ πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη ευαισθησία, δίχως όμως να θυσιάζεται –όπως γίνεται 40 χρόνια τώρα– η αποτελεσματικότητα.
Αν οι πρυτάνεις εκινούντο μόνο από το πνεύμα της αυτονομίας των ΑΕΙ, θα είχαν οι ίδιοι διαμορφώσει πριν από πολλά χρόνια πρόταση για την ίδρυση πανεπιστημιακών αστυνομιών. Με δεδομένα ότι α) υπάρχει ένα πρόβλημα που αδυνατούν να λύσουν, β) η αστυνομία, παρά τα προβλήματά της, είναι ο μόνος πιστοποιημένος μηχανισμός ασφάλειας, οι διοικήσεις των ΑΕΙ θα είχαν κάνει outsourcing στην ΕΛ.ΑΣ. (με όλα τα δικαιώματα του δικαιοπαρόχου) το έργο της φύλαξης· δεν υπάρχουν μόνο τα ΣΔΙΤ, υπάρχουν και οι Συμπράξεις Δημοσίου-Δημοσίου. Θα μπορούσαν, μάλιστα, να θέσουν και χρονικό όριο (πέντε, δέκα ετών) στη σύμπραξη, μέχρις ότου τα ΑΕΙ αποκτήσουν κουλτούρα ασφάλειας και η πανεπιστημιακή αστυνομία την ιδιαίτερη εμπειρία της φύλαξης ενός ακαδημαϊκού χώρου.
Με το που θα διαμορφώνονταν αυτά, θα μπορούσαν να ζητήσουν με εχέγγυα τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων ασφάλειας στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Τώρα η προσπάθειά τους δεν είναι κάτι περισσότερο από το δικαίωμα σε διορισμούς με τους όρους του κεντρικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή ρουσφετολογικούς…