«Κι η Μυλωνού τον άνδρα της, με τους πραματευτάδες». Αυτή ήταν περίπου η κριτική στο άρθρο του φίλου Νίκου Μαραντζίδη, με τίτλο «Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς…» (Καθημερινή 24.1.2021).
Σε αυτό ανέφερε ότι «συχνά ο χρόνος γιατρεύει παλιές πληγές, απωθεί τις κακές αναμνήσεις, γεννάει νέες ελπίδες και δημιουργεί συνθήκες που οδηγούν μερικές φορές τον ψηφοφόρο να φωνάξει: Γύρνα πίσω! Στη Μεταπολίτευση, είχαμε δύο τέτοιους ηγέτες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε ως θριαμβευτής το 1974 (…) Το 1993, επέστρεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου (…) Στον 20ό αιώνα, (…) ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά τις εκλογές του 1920, την ήττα που τον πλήγωσε ίσως περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην πολιτική του καριέρα, επέστρεψε το 1928 ως “παράκλητος”, ως ηγέτης μιας παράταξης που κέρδισε το 63% των ψήφων (…) Στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ. Ποτέ μην ξεγράφεις τους πεισματάρηδες, φιλόδοξους και ανθεκτικούς ηγέτες. Και ο Τσίπρας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ηγετών. Αυτό που αναζητά για να επανέλθει είναι χρόνο και τύχη. Αν θα τα βρει είναι άλλο ζήτημα».
Κάποιοι θεώρησαν ότι είναι ιεροσυλία να μπαίνουν στην ίδια πρόταση τα ονόματα Βενιζέλος, Καραμανλής, Παπανδρέου, Τσίπρας. Οι περισσότεροι έκαναν τις γνωστές δίκες προθέσεων. Ομως η αλήθεια είναι ότι, και στη ζωή και στην πολιτική, ποτέ μη λες ποτέ. Ακόμη και ο Τραμπ απειλεί και πολλοί φοβούνται ότι θα επιστρέψει. Για την ακρίβεια και ο καταστροφικός Θόδωρος Δηλιγιάννης έγινε πέντε(!) φορές πρωθυπουργός. Θυμόμαστε όμως τους τρεις όχι γιατί επέστρεψαν, ούτε γιατί ήταν «μεγάλοι». Εγιναν «μεγάλοι» εξαιτίας της ικανότητάς τους να αντιλαμβάνονται τα προτάγματα του καιρού τους και επέστρεψαν αλλαγμένοι για να τα υπηρετήσουν.
Διαβάστε επίσης: Τσίπρας, όπως Βενιζέλος ή Ντε Γκωλ
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν γύρισε ως αρχηγός της ΕΡΕ και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993 ξεκίνησε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα που μας οδήγησε στην ΟΝΕ. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, από στρατηλάτης των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, πήγε στην Αγκυρα το 1930 (οκτώ χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή!) για να υπογράψει Σύμφωνο Ελληνοτουρκικής Φιλίας με τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε μια φορά αλλαγμένος· τον Σεπτέμβριο του 2015, αφού έκανε τη σωτήρια για τη χώρα «kolotoumpa». Εφάρμοσε ένα –αχρείαστο μεν, αλλά πάντως– μνημόνιο και σε κάποια σημεία καλύτερα (όπως την ανεξαρτησία της υπηρεσίας φορολογικών εσόδων) από τους προκατόχους του. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να επιστρέψει για ακόμη μία φορά; Ναι, αλλά όχι επειδή είναι, όπως γράφει ο Νίκος Μαραντζίδης, «πεισματάρης, φιλόδοξος, ανθεκτικός». Δεν χρειάζεται μόνο «χρόνο και τύχη». Χρειάζεται την ικανότητα να μετακινήσει το κόμμα του από τη δεκαετία του 1970, που είναι σήμερα, στο 2021. «Αν θα τη βρει, είναι άλλο ζήτημα», που λέει και ο Νίκος.