Πώς να ζήσεις με μια σύντομη βόλτα έξω απ’ το σπίτι, l άντε και με μια γυροβολιά στο σούπερ μάρκετ μια δυο φορές την εβδομάδα l ή και στο φαρμακείο – λίγο πιο συχνά εκεί, όσο περνούν τα χρόνια. l Οσο και ν’ αγαπάς τη γωνιά σου, σπιτόγατος πιστός στις αγάπες και στις ρουτίνες σου· l όσο και να παλεύεις με λίγη άσκηση στο «διάδρομο» ή στον πάγκο σου με δυο βαράκια εκειπέρα, l όσο και να χάνεσαι για ώρες σ’ ένα βιβλίο που σου βγήκε καλό l ή σ’ ένα μέτριο που το αγόρασες παραπλανημένος και που δεν το αφήνεις αν δεν το πας ως το τέλος l μπας και αίφνης σου αποκαλυφθεί η «κρυφή γοητεία» του, l όσο και να μην πλήττεις καθόλου με όλ’ αυτά l – θέλω όμως «τους δικούς μου» επιτέλους. l Θέλω την παρέα μου, τον Σίμο, τη Σοφία και τον Γιάννη, τη Μαρίνα, τη Γωγώ και τον Γιώργο, τον Θόδωρο με το σκυλάκι του το Χνούδι, τον Στέφανο και τον Κρίτωνα, την άλλη Σοφία, την κοντή, l θέλω τους φίλους μου τους αρχαίους και αεί επιθυμητούς· l κι ας είμαστε πλέον πιο μπαγιάτικοι κι απ’ τον… Σύριζα ή το ΚΚΕ, για παράδειγμα. l
Μπα, υπερβάλλω· εμείς ωχριούμε μπροστά σε τέτοια μπαγιατίλα. l Αυτοί είναι το «περισσότερο πεθαίνεις». l Αλλά σήμερα δεν έχω διάθεση για Φίλη, Μπαλάφα, Ζαχαριάδη κι όλους αυτούς· l όλοι οι συριζαίοι την ίδια κασέτα παίζουν, τύφλα να ’χουν πλέον οι του ΚΚΕ. l Θέλω όμως να δω με ποια μούτρα θα αλλάξουν την κασέτα «Δεν υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας στα πανεπιστήμια», τώρα που άλλαξε τροπάρι από προχτές ο αρχηγός τους και παραδέχτηκε «ναι, υπάρχει πρόβλημα στα πανεπιστήμια, διαφωνώ όμως στη λύση που θέλει να δώσει η κυβέρνηση». l Παρ’ όλο που έχουν εκπαιδευτεί πια στις κωλοτούμπες. l
Ξεκινήσαμε λοιπόν πάλι ένα «σκληρό απαγορευτικό» l – ώς τα τέλη Φεβρουαρίου λένε, Κύριος οίδε μέχρι πότε l και αν βρισκόμαστε πράγματι στην αρχή του τέλους, που λέει ο πρωθυπουργός, l ή τι καιρούς και δαίμονες μπορεί να φέρει ακόμα η πανδημία. l Τι «μεταλλάξεις» ιού, τι επιδόσεις εμβολίων, τι ορέξεις υπερεθνικών φαρμακοβιομηχανίας, τι οικονομικές κατακεφαλιές και χοντρές ανέχειες. l
Ξέχασα τη Γιαγιά. l Τη γιαγιά που μας έλεγε παραμύθια τις νύχτες του χειμώνα ή μέσα στις ανάσες καλοκαιρινής νύχτας στην αυλή. l Τη θέση της έχει πάρει πια η γιαγιά-τιβί, l που στην ποδιά της καταφεύγουμε ικέτες τα βράδια του εγκλεισμού l να μας πάει μακριά, να μας πάει σ’ άλλα μέρη. l Και δεν εννοώ βέβαια τόσο τη ζώσα τιβί, τη σουρλουλού, με ριάλιτι, τοκ σόου, κουσκουσαριό και άλλα χαυνωτικά. l Εννοώ τα δραστικότερα, τα παραμύθια των καιρών μας: l ταινίες, σίριαλ και ντοκιμαντέρ, που προσφέρονται πια σε θαυμαστή ποικιλία από πολλές πηγές. l Η γιαγιά μας η τιβί, η παρηγορήτρα. l
Δύο δεν αντέχω: l ένα, την ατελείωτη παρέλαση στα ΜΜΕ λοιμωξιολόγων και άλλων ειδικών και μη. l Και, δύο, την άλλη λοιμική που επέπεσε l με τις σεξουαλικές ή άλλες παρενοχλήσεις. l Κι εδώ δεν υπάρχουν και μάσκες να σε προστατεύουν απ’ την μπόχα. l Οχι πως δεν γνωρίζαμε ή δεν εικάζαμε βασίμως· l άλλο όμως αυτό κι άλλο η φρίκη ενός καταιονισμού αποκαλύψεων – με συνοδό συχνά χαμέρπεια ανθρώπων και τρόπων. l Ασε τα λιντσαρίσματα. l Που, αν το καλοσκεφτείς, ούτε κατά συρροή δολοφόνοι δεν υφίστανται l – μην πω για Κουφοντίνες, που έχουν και «θαυμαστές». l Αν ήμουν στη θέση όσων δικάζονται κάθε μέρα στα ΜΜΕ και στα ασύδοτα «κοινωνικά δίκτυα», θα προτιμούσα άμεση πολυετή φυλάκιση, όπως γίνεται με πολλούς βιαστές και δολοφόνους, l που σπάνια προκαλούν τέτοιον ορυμαγδό αντιδράσεων, l παρά αυτό το ζωντανό γδάρσιμο. l Η αρρώστια που αποπνέουν πολλά από τα καταγγελλόμενα έχει προκαλέσει μια αλλιώς άρρωστη κατάσταση· l που την ατμόσφαιρά της ηδονικά, όπως φαίνεται, εισπνέει η κοινωνία μας.