Το πρωί επιδημιολόγοι. Και το βράδυ μετεωρολόγοι. Αυτή είναι η πιο τετριμμένη κατηγορία με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η αξιωματική αντιπολίτευση: Καβαλάει εναλλάξ το γκρέιντερ ή το κύμα της πανδημίας· ή ό,τι φέρει στο καταγγελτικό της πεδίο η κάθε μέρα.
Υπάρχει προσπάθεια απεγκλωβισμού από την καταγγελτική καθήλωση, που απειλεί να παγιώσει την εικόνα υποτροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα διαμαρτυρίας; Υπάρχει, λένε. Είναι το πρόγραμμα που ετοίμασε ο Γιώργος Σταθάκης, πρώην πολυ-υπουργός, με σέρφινγκ σε διαφορετικά χαρτοφυλάκια. Οποιος θέλει να αναζητήσει θετικό λόγο, πρέπει να ψάξει εκεί – στο πρόπλασμα προγράμματος του καθηγητή.
Ποιες είναι οι κεντρικές ιδέες; Χονδρικά δύο. Πρώτα, η ενεργειακή μετάβαση. Καλή ιδέα, αλλά όχι νέα. Η συριζαϊκή ενεργειακή μετάβαση όμως δεν είναι σαν τις άλλες. Οχι μόνο θα βασιστεί στις «ενεργειακές κοινότητες» και στην «ενεργειακή αυτοκατανάλωση»· θα συνδυαστεί και με τη δεύτερη μεγάλη ιδέα: Την «Ενεργειακή Δημοκρατία» (με κεφαλαία στο πρωτότυπο).
Αν ξύσει κανείς την ξυλολογία που καλύπτει πάντα τέτοιες κομματικές εκθέσεις ιδεών, θα του μείνουν ορισμένοι κοινοί τόποι, που ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόλαβε να υλοποιήσει, όπως η ψηφιοποίηση του κράτους (ως «εμβληματική παρέμβαση» τιτλοφορούνται, για παράδειγμα, τα ψηφιακά ΚΕΠ που ήδη δημιουργούνται). Θα του μείνει όμως και πολύς από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ.
Ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ είναι εντονότερα παρών στα μέρη του κειμένου που περιγράφουν τη χώρα ως ερείπιο του νεοφιλελευθερισμού που τώρα το κυβερνά μια οντότητα με το βαρύ όνομα «Νέα Δεξιά». Αυτή η Δεξιά θέλει να φάει τους μισθούς και τις ελευθερίες των πολλών. Είναι η ίδια Δεξιά που αποτελεί το δυστοπικό κολατσιό του αρχηγού και των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η προσπάθεια δαιμονομοποίησης του αντιπάλου είναι η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση ότι η νεομητσοτακική Ν.Δ. έχει εδραιωθεί στο Κέντρο. Η υπόθεση επιβεβαιώθηκε στην κάλπη και στις έκτοτε σφυγμομετρήσεις. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να λέει στους ψηφοφόρους ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι αυτός που νομίζουν.
Γιατί δεν πείθει αυτή η προσπάθεια; Διότι για να πείσεις ότι ο αντίπαλός σου δεν είναι κάτι, πρέπει να διεκδικείς ο ίδιος αυτό το κάτι. Για να πείσεις ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι κεντρώος, πρέπει να αξιώνεις εσύ να εκφράσεις το Κέντρο. Αλλιώς είναι σαν να λέει ο Αδωνις ότι οι Συριζαίοι δεν είναι αριστεροί. Η «ακραιοποίηση» του Μητσοτάκη αποτυγχάνει, γιατί αυτοί που την επιχειρούν δεν μιλάνε για λογαριασμό του Κέντρου. Μιλούν πάντα εν ονόματι ενός αριστερού ριζοσπαστισμού που για να υπάρξει έχει ανάγκη τον μπαμπούλα μιας Δεξιάς.
Τέτοια αντιπολίτευση δεν μπορεί να αποκτήσει θετικό περιεχόμενο. Οι εξορκιστές δεν κάνουν προγραμματικές δηλώσεις.
Γιώργος Σταθάκης: Κολατσιό
2' 0" χρόνος ανάγνωσης
