Το λέει το Σύνταγμα. Ερμηνευτική δήλωση στο τέταρτο άρθρο. Αν έχεις τεκμηριωμένη αντίρρηση συνείδησης, ο νόμος πρέπει να σου δίνει τη δυνατότητα εναλλακτικής θητείας. Το Σύνταγμα, όμως, δεν υποχρεώνει την πολιτεία να διορίσει τον αντιρρησία συνείδησης στρατηγό· ούτε την υποχρεώνει να μην αποστρατεύσει έναν στρατηγό που μπορεί ξαφνικά να νιώσει ότι τον τύπτει η συνείδησή του.
Η αναλογία προκύπτει αβίαστα: υποχρεωτικός εμβολιασμός δεν σημαίνει ότι το κράτος θα αλυσοδένει τον γιατρό ή τον νοσηλευτή για να του βάλει με τη βία το βελόνι. Σημαίνει, όμως, ότι θα μπορεί να τον απομακρύνει από τα καθήκοντά του, εάν ο ίδιος αρνείται να τα εκπληρώσει με τρόπο που δεν απειλεί τη δημόσια υγεία. Οι αντιρρησίες δεν στέλνονται στην πρώτη γραμμή.
Ο καθηγητής Πνευμονολογίας Βασιλακόπουλος εντόπισε το έλλειμμα με τη συνήθη αφοπλιστική απλότητά του όταν χαρακτήρισε «άμυαλη» τη συμπεριφορά των λειτουργών του ΕΣΥ που βάζουν σε κίνδυνο εαυτούς και νοσηλευομένους. Εξίσου ευθεία ήταν η αποδοκιμασία του για τους δασκάλους, που ζητούσαν να περάσουν από κάστινγκ τα σκευάσματα που θα τους διατίθενται κατά προτεραιότητα – «λες και ο δάσκαλος έχει την εκπαίδευση να αναλύσει τα δεδομένα από τα εμβολιαστικά προγράμματα και να πει, αυτό είναι το σωστό».
Φωνή αγανακτισμένης επιστήμης, ο Βασιλακόπουλος έχει κατακτήσει το δικό του μερίδιο πανδημικής δημοσιότητας επειδή εξαπολύει τα δεδομένα του γνωστικού του πεδίου χωρίς καθηγητικές περιφράσεις. Λέει ό,τι αποφεύγουν να διατυπώσουν ωμά οι πολιτικοί που, όχι άδικα, τριπλοζυγίζουν το κόστος των δηλώσεών τους, τώρα που απευθύνονται σε ένα ακροατήριο με υπερευαίσθητα νεύρα. Τολμάει μέχρι και να εκστομίζει ακόμη τη βαρέως απαγορευμένη λέξη «ευθύνη».
Στον αντίποδα, οι περισσότεροι ιθύνοντες της υγειονομικής πολιτικής, γιατροί ή κυβερνητικοί, εμφανίζονται πρωτίστως ως «κοπωσιολόγοι», οικτίροντας την πάνδημη αθυμία με σχήματα που είναι πολύ γύψινα για να λειτουργήσουν, έστω παρηγορητικά.
Ακόμη και οι ευφημισμοί καταλήγουν να εκθέτουν δυσφημιστικά αυτό που υποτίθεται ότι εξωραΐζουν: ο λόγος που σερβίρει «βαλβίδες εκτόνωσης» μοιάζει να προσθέτει ένα ψυχολογικό αξεσουάρ σε ένα παθολογικό δράμα που δεν έχει ακόμη κοπάσει. Επισημοποιεί, έτσι, την αντίφαση: δεν αντέχουμε να ανοίξουμε· δεν αντέχουμε να μείνουμε κλειστοί.
Το πρόβλημα δεν είναι ο επιχειρησιακός σχεδιασμός – που, όντως, έχει ορθολογικά ενσωματώσει την κερδισμένη εμπειρία και τα νέα εργαλεία για να χαράξει την έξοδο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει το έδαφος της minimum κοινωνικής εμπιστοσύνης για να μπορέσει να εκπληρωθεί ο σχεδιασμός. Η συστράτευση κατά του ιού έχει τραπεί σε επίθεση ατάκτων κατά των απαγορεύσεων.
Μέσα σε αυτό το νέφος πηχτής δυσπιστίας ούτε ο Φουρθιώτης δεν είναι ασφαλής.