Εγκλωβισμένες σε ένα πνιγηρό σπιράλ αντιθέσεων και αντιφάσεων δείχνουν η χώρα και η κοινωνία. Η όποια ελπίδα ή και προσδοκία για έξοδο από την υγειονομική κρίση μοιάζει να συνθλίβεται κάτω από όχι μόνο την αβεβαιότητα της «επόμενης μέρας», αλλά και από τον εκρηκτικό παραλογισμό τού σήμερα.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι ενώ τα νέα από τον χώρο του συστήματος υγείας είναι εξαιρετικά άσχημα, στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου βρίσκεται ως θέμα το αν θα πάμε στα χωριά μας το Πάσχα. Με την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία, δεν θα ήταν περισσότερο λογικό να αναζητούμε άπαντες τρόπους ελάφρυνσης του φορτίου που γονατίζει τους λειτουργούς και τον εξοπλισμό του ΕΣΥ; Αντ’ αυτού και με την πίεση διαρκώς να αυξάνεται στα νοσηλευτικά ιδρύματα, στην τρέχουσα –εξαιρετικά κρίσιμη– καμπή της υγειονομικής κρίσης, άλλοι παίζουμε «κρυφτούλι» στις πλατείες τις νύχτες και άλλοι διαπραγματευόμαστε το πόσοι χωράνε μέσα στις εκκλησίες ή και το ποια ώρα θα πουν οι ιερείς το Χριστός Ανέστη.
Την ίδια στιγμή, αναρωτιέται κάποιος πώς είναι δυνατόν από τη μια να ανακοινώνονται καθημερινά δεκάδες νεκροί εξαιτίας του κορωνοϊού και από την άλλη να μην κρίνεται σκόπιμο να αναβληθεί μια τελετή για την έναρξη έκθεσης στη Βουλή των Ελλήνων με θέμα την Επανάσταση του 1821. Διακόσια χρόνια πέρασαν από τον ξεσηκωμό του έθνους. Δεν θα μπορούσαν οι εμπνευστές της τελετής να την αναβάλουν για λίγες εβδομάδες ή ελάχιστους μήνες, ώστε τα μέλη της εθνικής αντιπροσωπείας και πολλαπλάσιοι αυτών εργαζόμενοι να βρεθούν στον ίδιο κλειστό δημόσιο χώρο όταν πλέον η κοινωνία βρεθεί με τη σειρά της κι εκείνη σε πιο ήρεμα υγειονομικά νερά;
Λογική κι ευαισθησία αναζητούνται σχεδόν σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε επίπεδο: πώς, επί παραδείγματι, μπορεί να γίνει αποδεκτή ως βάση συζήτησης η αιτιολόγηση των αυτοσχέδιων πάρτι στις νυχτερινές πλατείες ως εκδήλωσης που πηγάζει από την ανάγκη των νέων για ζωή, όταν το αποτύπωμά τους (κάθε είδους ρύπανση) στους χώρους όπου μαζεύονται συνιστά ακραία εκδήλωση ασέβειας προς το περιβάλλον και τους συνανθρώπους;
Ερχονται δύσκολοι καιροί και δίνουμε την αίσθηση πως πράττουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τους κάνουμε δυσκολότερους.