Η κυβέρνηση φαινόταν να το έχει εμπεδώσει. Στην πανδημία δεν ομολογείς ότι κάνεις σχέδια. Οταν η πολιτική κάνει σχέδια, ο ιός καγχάζει. Καρπός αυτής της συνειδητοποίησης είναι και το κλισέ ότι «οι αποφάσεις λαμβάνονται κάθε φορά με βάση τα επικαιροποιημένα επιδημιολογικά δεδομένα».
Το κλισέ έπρεπε να οδηγηθεί σε βίαιη απόσυρση. Η αρχή της μη προβλεψιμότητας έπρεπε να υποχωρήσει έναντι της υπέρτερης ανάγκης να χαραχθεί μια διέξοδος στα μάτια της κοινής γνώμης. Να φανεί ότι κάπου πάμε.
Ο οδικός χάρτης με τους τρεις σταθμούς του ανοίγματος –εστίαση, σχολεία, τουρισμός– ήταν τόσο απαραίτητος, όσο και επισφαλής. Ανακοινώνοντάς τον, η κυβέρνηση κερδίζει λίγη ανοχή μέχρι το Πάσχα, αναλαμβάνοντας όμως το ρίσκο μιας ενδιάμεσης έξαρσης που θα απειλούσε με ακόμη οδυνηρότερο αντίκτυπο.
Η μετάδοση της σιγουριάς, για λόγους που δεν ελέγχονται πάντα από την κυβέρνηση, έχει καταστεί σχεδόν ανέφικτη. Το απόγευμα της Τετάρτης ήταν ενδεικτικό.
Στις έξι από το Μαξίμου παρουσιαζόταν ως ατού ο τριπλασιασμός «της διανομής των self tests σε όλη την επικράτεια». Λίγα λεπτά αργότερα, γινόταν γνωστή η ακύρωση του σχετικού διαγωνισμού.
Στις έξι ο πρωθυπουργός παρακαλούσε, κυριολεκτικά, τους πολίτες να σπεύσουν να εμβολιαστούν. Μία ώρα αργότερα, ο υπουργός Υγείας κατέφευγε σε σπαραξικάρδια πρόζα για να δικαιολογήσει ότι τα εμβολιαστικά κέντρα θα έμεναν επί τέσσερις ημέρες κλειστά. Ο εμβολιασμός είναι η μόνη λύση. Αλλά θα αναστέλλαμε τη λύση. Μέχρι το πρωί της επομένης, οπότε ανεστάλη η αναστολή της λύσης, με την απόφαση να διενεργηθούν εμβολιασμοί όλες τις ημέρες πλην της Κυριακής του Πάσχα.
Αυτή η εικόνα –του Κικίλια να προσπαθεί να βγάλει λυγμό για μια απόφαση που επρόκειτο να αναιρεθεί στην αυλαία της συνέντευξής του– επιβεβαίωσε παραστατικότατα την ανεπανάληπτη συγκυρία την οποία καλείται να διαπλεύσει η κυβέρνηση. Είτε λαμβάνονται με βάση επιδημιολογικές είτε με βάση ψυχοκοινωνικές ενδείξεις, οι πολιτικές αποφάσεις δεν μπορούν πλέον να στηρίζονται σε «δεδομένα».
Η έξοδος που υπαγορεύεται από την πολιτική και οικονομική λογική υπονομεύεται από τις μετρήσεις του ιικού φορτίου στα λύματα. Η επιστημονική διαβεβαίωση για το μέσο της ανοσίας ανατρέπεται από την αντιεπιστημονική αμφιβολία για το ενδεχόμενο να σε τρυπήσουν ακόμη και με την απειροελάχιστη πιθανότητα του θανάτου. Η χειρονομία για επίσπευση του εμβολιασμού των νέων στιγματίζεται από την καχυποψία ότι θα τους χορηγηθεί μόνο το αδιάθετο εμβόλιο που απέρριψαν οι γονείς τους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, ακόμη και ο πιο τετριμμένος καθησυχασμός αποβαίνει ανησυχαστικός. «Να ξαναπάρουμε τις ζωές μας πίσω», έλεγε, σαν να διάβαζε από εφηβικό λεύκωμα, ο υπουργός. Λες και οι «ζωές» έχουν μείνει κάπου ενέχυρο και μας περιμένουν ίδιες για να τις περισυλλέξουμε.