Η εικόνα είναι τραβηγμένη από τη μεριά του Εθνικού Κήπου. Στο φόντο δεσπόζει το Καλλιμάρμαρο. Σε πρώτο πλάνο η πλάτη του Δισκοβόλου και, αριστερά της, προφίλ, ο κούνελος του Πατούλη.
Το στιγμιότυπο διαδόθηκε ως καταγγελτικό τεκμήριο για την επίπτωση της πασχαλινής παρέμβασης της Περιφέρειας. Σαν να έπρεπε να επιστρατευθεί ως αισθητικό μέτρο ένα ζεύγος νεοκλασικών γλουτών προκειμένου να καταδειχθεί η πραγματική ποιότητα του κούνελου. Σαν να μη γινόταν ακαριαία και κατακούτελα αντιληπτή η αισθητική ρύπανση που προκαλεί, όρθιο και παγωμένο –βαλσαμωμένο στο γκλίτερ– το ομοίωμα του τρωκτικού.
Ετσι όμως δεν έχουμε μάθει να προσεγγίζουμε το αστάθμητο ερώτημα για το ωραίο και το άσχημο; Δεν ζυγοσταθμίζουμε πάντα το γούστο μας με γνώμονα τα μνημεία και τα αρχαία ερείπια; Πού αλλού να στραφεί κανείς για να μετρήσει αυτό που βλέπει;
Ακλόνητος από την αναμέτρηση του γούστου του με τον Δισκοβόλο, ο περιφερειάρχης πήρε το ζήτημα στην πλάκα. Εντάξει, ο κόσμος γελάει. Καλό δεν είναι αυτό; Εμείς, είπε, θέλαμε απλώς μέσα στα lockdowns να του φτιάξουμε πασχαλινή ατμόσφαιρα.
Ακριβώς όμως λόγω του lockdown, η εγκατάσταση ασημένιων κούνελων, χρυσών αυγών και κολοσσιαίων κοτόπουλων κινδυνεύει να χάσει την ελαφρότητά της.
Προτού καν προλάβει να οικειωθεί ξανά τον δημόσιο χώρο, προτού προλάβει να τον ξαναπερπατήσει ελεύθερος, ο κορωνοέγκλειστος βρίσκεται αντιμέτωπος με αυτούς τους εισβολείς, που δεν του είναι εντελώς ξένοι.
Μοιάζει σαν να στασίασαν και να απέδρασαν από το κονικλοτροφείο της ατάσθαλης κακογουστιάς του παρελθόντος. Σαν να επέστρεψαν από την εποχή της απενοχοποίησης του λαϊκισμού που πότιζε με τις βαλβολίνες του νεοπλουτισμού το έξω και το μέσα έδαφος – τα πάρκα και τη φαντασία.
Νύχτα και μέρα, ο απαστράπτων δραπέτης είναι κάπως τρομακτικός, όχι γι’ αυτό που ανακαλεί, αλλά γι’ αυτό που αναγγέλλει: Οτι ο καιρός μετά την πανδημία είναι ήδη υπονομευμένος από την υποτροπή της παλιάς ασχήμιας· ότι το μέλλον είναι ναρκοθετημένο από τα ίδια λάθη, την ίδια επιπολαιότητα, την ασήκωτη ελαφρότητα που σημαδεύει τον δημόσιο χώρο, οξυμένη. Το φαντεζί πασάλειμμα της τελευταίας «αστικής παρέμβασης», που έχει κιόλας μαυρίσει στο οδόστρωμα, συμπληρώνεται έτσι από τον κούνελο: Τυχαία, αλλά όχι αποτυχημένα, ολοκληρώνεται ο Μεγάλος Περιπατούλης.
Ο περιφερειάρχης το έχει πάρει στην πλάκα. Μπορεί όμως και να έχει πετύχει κάτι σοβαρό. Μπορεί κατά λάθος να έχει ευεργετήσει τα θύματα της «πασχαλινής ατμόσφαιράς» του.
Εβγαλε ταχυδακτυλουργικά τον εαυτό του από το καπέλο. Και μας τον εξαπέλυσε σαν δημοκρατική τύψη. Και σαν παλλόμενη προειδοποίηση.