Λίγο πριν στείλω στην εφημερίδα το κείμενο της στήλης, μαθαίνω ότι μας άφησε γεια ο Δημήτρης Παπαναγιώτου, l ο διευθυντής της «Καθημερινής» από τότε που την άνοιξε πάλι η Ελένη Βλάχου, μετά την πτώση της χούντας, και ως το 1989, l αλλά και αργότερα για ένα διάστημα. l Για μένα, γέννημα θρέμμα της «Καθημερινής», ο Δημήτρης Παπαναγιώτου θα μένει πάντα συνδεδεμένος με το «πνεύμα» αλλά και το «γράμμα» αυτής της εφημερίδας. l Για μένα ο εκλεκτός αυτός άνθρωπος, πολίτης και δημοσιογράφος υπήρξε, και πια θα είναι για πάντα ο μέντωρ, αλλά και ο φίλος Μίμης. l Ενα, μέσα μου, αφ’ ενός με αυτή την εφημερίδα, αφ’ ετέρου με την επί 50 χρόνια σύντροφό του, και νεανική μου, παντοτινή, φίλη Ελένη Γκέκα. l Για το ποιόν του και την πορεία του στον Τύπο και γενικότερα στον δημόσιο βίο μιλούν ήδη άλλοι. l Εγώ θα πω δυο λόγια για τον άνθρωπο που μου παρουσίασε την επιλογή να μην αποδεχτώ τον διορισμό μου στη Μέση Εκπαίδευση και να στραφώ στη δημοσιογραφία. l Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που με εμπιστεύθηκε, όταν ήμουν ακόμα πολύ νέος, και με κάλεσε να εργαστώ κοντά του, l αναθέτοντάς μου έναν εξαιρετικά ευαίσθητο και απαιτητικό τομέα, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, τα θέματα Παιδείας. l Με γνώριζε, γνώριζε το ενδιαφέρον μου για τη γλώσσα και τα προβλήματα της εκπαίδευσης, που τόσο βασάνισαν και τη γενιά μου. l Είχε όμως και την έξωθεν καλή μαρτυρία από τη δουλειά μου στο Τμήμα Μεταγραφής Κειμένων της μεταχουντικής ΕΡΤ l – εκεί όπου αγωνιζόμασταν να βελτιώσουμε τη γλώσσα των ειδήσεων, εργαζόμενοι μεταξύ σφύρας και άκμονος. l Ηταν ο γλυκύτατος και ταυτόχρονα ο αυστηρότερος, με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, διευθυντής εφημερίδας που γνώρισα l – και γνώρισα αρκετούς εκλεκτούς, μεταξύ των οποίων ο Τάκης Λαμπρίας, ο Λέων Καραπαναγιώτης και ο Στάμος Ζούλας, απ’ αυτούς που έχουν φύγει. l Τα τελευταία χρόνια τον έβλεπα σπάνια – ο τρόπος ζωής μου είχε αλλάξει ριζικά. l Νομίζω το ήξερε πως πάντα τον είχα στο «εικονοστάσι» με τα λίγα πρόσωπα που επηρέασαν ουσιαστικά την πορεία μου στη ζωή. l Ευγνωμοσύνη. l
Με το έμπα του Μάη έγινε το μεγάλο μπαμ: Ανοιξε η Εστίαση. l Πασχαλινό δώρο για τόσους και τόσους που είχαν καταδικαστεί στον έσχατο εξευτελισμό να πίνουν το «καφεδάκι τους σε πλαστικό ποτήρι». l Επί ημέρες άκουγες ραδιοφωνατζήδες να βοούν από ανυπομονησία: l «Επιτέλους! Να πιούμε, βρε παιδί μου, το καφεδάκι μας σε γυάλινο ποτήρι!». l Οχι «να συναντηθούμε επιτέλους με φίλους και να κάτσουμε να τα πούμε σ’ έναν άνετο χώρο, πίνοντας το καφεδάκι μας», όοοχι. l Το «καφεδάκι τους» είχαν επιθυμήσει, σκέτο «το καφεδάκι τους» l – α, ναι, «σε γυάλινο ποτήρι». l
Αλλο μαράζι των ραδιοσχολιαστών είναι το ότι «Δεν θα υπάρχει Μουσική» σε καφενεία κι εστιατόρια. l Και «τι τους έφταιξε αυτό», και «Τι θα γινόταν δηλαδή με λίγη μουσικούλα» l Το «καφεδάκι» και «η μουσικούλα» τους. l Τι καημός. l Τον «αφουγκράστηκαν» μερικοί βουλευτές της Ν.Δ. και τον σήκωσαν στην πλάτη τους. l Επάγγελμα – Γολγοθάς το βουλευτιλίκι. l
Εφαγε ξύλο ο αφανής μέχρι το Πάσχα υφυπουργός Κώστας Βλάσης μ’ αυτά που δήλωσε φέρνοντας το «άγιο φως»: l «Το φετινό Πάσχα κρύβει τη θαυματουργία μιας πρώτης νίκης απέναντι στον ιό». l Τι να πρωτοθαυμάσεις σ’ αυτή την προτασούλα. l Αλλά το πλήγμα ήταν διπλό για όσους έτυχε την ίδια σχεδόν ώρα ν’ ακούσουμε επιφανή ιεροκήρυκα να λέει τα ίδια πάνω κάτω, l και μάλιστα εξ άμβωνος του μητροπολιτικού ναού της Αθήνας, αν δεν απατώμαι. l Προσπάθεια σύνδεσης του Θείου Πάθους με τον αγώνα κατά του ιού. l Η σταύρωση δηλαδή ως εμβόλιο. l Πώς και δεν το σχολίασε ο Τσίπρας, στο πλαίσιο του αντιεμβολιαστικού αγώνα του.