Η χώρα χρειάζεται «Πατέληδες» σε δημόσιες θέσεις. Δηλαδή, ανθρώπους που έχουν πετύχει πέντε πράγματα στη ζωή τους, σκέπτονται δημιουργικά και ενίοτε αιρετικά, είναι εμμονικοί με τις μεταρρυθμίσεις και απεχθάνονται την καταραμένη φράση «μπα, αυτά δεν γίνονται». Αν δεν τους είχαμε, το πολιτικό μας σύστημα, ανεξαρτήτως κόμματος δυστυχώς, θα διόριζε σε καίριες θέσεις μέτριους με μοναδικό κριτήριο το «αν είναι δικός μας ή όχι». Είναι βαθιά ριζωμένη αυτή η συνήθεια, ακόμη και στις πιο μεταρρυθμιστικές εκδοχές των πολιτικών μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Ο κλασικός πολιτικός που προέρχεται από κάποιον κομματικό σωλήνα ή θερμοκήπιο μισεί κάθε έναν που εισβάλλει στον δικό του «χώρο». Είναι λογικό, μιλάμε για δύο διαφορετικούς πλανήτες. Στον ένα, μοναδικό κριτήριο για κάθε απόφαση είναι το ζύγισμα του πολιτικού κόστους και να μη θίξουμε τη γραφειοκρατία ή κάποιο συντεχνιακό συμφέρον. Στον άλλο, πώς θα αλλάξουν τα πράγματα γρήγορα, για να υπάρξουν αποτελέσματα.
Η αλήθεια είναι πως στην πολιτική δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς και τα δύο είδη. Ο καθαρόαιμος μεταρρυθμιστής, που ξέρει να φέρει εις πέρας γρήγορα ένα έργο, δεν είναι βέβαιο ότι θα γοητεύσει το καφενείο στο χωριό, εκτός αν αποτελεί την εξαίρεση. Ο γητευτής του καφενείου πάλι και παραδοσιακός πολιτικάντης δεν μπορεί να αντιληφθεί την πολιτική ως εργαλείο προόδου, παρά μόνον σαν ένα μεγάλο ΚΕΠ για ψηφοφόρους. Ο ψηφοφόρος συνεχίζει, όμως, να προτιμά τον πολιτικό που λειτουργεί το καλύτερο ΚΕΠ και δεν πρόκειται να αλλάξει συνήθειες επιλογής στο άμεσο μέλλον.
Ο κάθε πρωθυπουργός πρέπει να βρει τη σωστή δοσολογία. Για να κυβερνήσεις αυτόν τον τόπο, θέλεις λίγο από την παλιά Ελλάδα και κάθε τόσο λίγο παραπάνω από τη νέα. Οι καθαρόαιμοι σνομπ δεν αντέχουν την ιδέα του συμβιβασμού, πίνουν μια λουίζα να συνέλθουν από την αγριότητα του παλαιοκομματισμού όταν τον συναντούν. Το σοκ τους είναι, ωστόσο, απείρως μεγαλύτερο όταν τα μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα καταρρέουν γιατί δεν έχουν αρκετή στήριξη ή γιατί τα πρωινάδικα με τους τηλεμαϊντανούς πολιτικούς επιβάλλουν την ατζέντα τους. Και, εν πάση περιπτώσει, ας ρίξουν μια ματιά σε χώρες όπως η Γερμανία για να καταλάβουν πού βρίσκεται ο μέσος όρος του πολιτικού στην εποχή μας.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, φρέσκα μυαλά και ανθρώπους που ξέρουν πού θέλουν να πάει η χώρα και διαθέτουν την ικανότητα να τη σπρώξουν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται απαραιτήτως να κυνηγήσουν τον σταυρό. Μπορούν να κάνουν τη διαφορά σε άλλες θέσεις. Για να πετύχουν είναι, βεβαίως, ανάγκη να δαμάσουν την ακατανίκητη έλξη της δημοσιότητας, που είναι εξαιρετικά σαγηνευτική στην αρχή, εθιστική στη συνέχεια και ενίοτε αυτοκαταστροφική στο τέλος.