Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που αναλαμβάνουν τολμηρές πρωτοβουλίες –κάποιες από τις οποίες ο ίδιος ονομάζει «επαναστατικές»– αγωνιζόμενος να υψώσει τη χώρα του σε βάθρο περίοπτο, τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στην παγκόσμια σκηνή.
Δεν είναι ασφαλώς ο μόνος ηγέτης της Γαλλίας που υφίσταται τη σαγήνη της δόξας. Η αντίστοιχη στη γαλλική –gloire– ασκεί μια μαγική έλξη στη χώρα αυτή. Οπως και στην Ελλάδα άλλωστε. Εξ ου και η απήχηση που έχει στους Ελληνες πολιτικούς και διανοουμένους η Γαλλία της αστικής επαναστάσεως και του Διαφωτισμού.
Είναι αλήθεια ότι η προσπάθεια του κ. Μακρόν σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπήρξε ιδιαίτερα επιτυχής. Οι προτάσεις του για αναδιάρθρωση της Ενώσεως προσέκρουσαν στην άρνηση του Βερολίνου. Η αντιπαράθεσή του με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ευπρόσδεκτη ασφαλώς από την Ελλάδα και την Κύπρο, δεν μετακίνησε τη Γερμανία από την πολιτική της «επιτήδειας ουδετερότητος» έναντι των Αθηνών και της Αγκυρας.
Αυτό που αναμφισβήτητα επέτυχε ο κ. Μακρόν ήταν να παρασύρει την Ε.Ε. εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τις διαπραγματεύσεις για την έξοδό του από την Ενωση αλλά και στη συνέχεια. Η προαιώνια αντιπάθεια κατίσχυσε.
Επί διακόσια χρόνια και πλέον, μετά τη συντριβή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στο Βατερλό από τον δούκα του Ουέλιγκτον, τον επικεφαλής των ευρωπαϊκών δυνάμεων, δεν είχε υπάρξει σύγκρουση στρατιωτική ανάμεσα σε δύο χώρες.
Ωστόσο, προ ολίγων ημερών, μια διαμάχη Γάλλων και Βρετανών ψαράδων που αλιεύουν χτένια περί τη νήσο Τζέρσεϊ οδήγησε στη διατύπωση ευρωπαϊκών απειλών περί επιβολής εμπάργκο στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και να σκεφθεί κανείς ότι η νήσος Τζέρσεϊ και άλλα παρακείμενα νησιά ουδέποτε είχαν ενταχθεί στο ευρωπαϊκό σύστημα.
Σχεδόν ευθύς αμέσως ο κ. Μακρόν ανακοίνωσε την απόφασή του να καταργήσει ή μάλλον να αναμορφώσει «επαναστατικά» την Εθνική Σχολή Διοικήσεως, την ena, οι απόφοιτοι της οποίας συγκροτούν την ανωτάτη διοικητική ελίτ, που όμως κατά το σκεπτικό του Γάλλου προέδρου είχαν αποκοπεί από την κοινωνία.
Εχει τα δίκια του ο κ. Μακρόν. Αλλά το ουσιώδες είναι ότι η ena αποτέλεσε το πρότυπο επί τη βάσει του οποίου ο Ζακ Ντελόρ, εκείνος ο ιδιοφυής φιλακόλουθος καθολικός χριστιανός, ο καθ’ εκάστη Κυριακή εκκλησιαζόμενος, πλην όμως και σοσιαλιστής ταυτόχρονα, συγκρότησε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Στόχος του Ντελόρ ήταν βεβαίως να διατηρήσει η Γαλλία, λόγω προτέρας εμπειρίας της ena, τον έλεγχο της γραφειοκρατίας του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ως προς αυτό απέτυχε βεβαίως, διότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει μετατραπεί σε όργανο κυριαρχούμενο από το Βερολίνο, προς την πολιτική του οποίου οφείλουν να προσαρμοσθούν οι ηγέτες της Ενώσεως. Είτε ορισμένοι εξ αυτών, όπως ο κ. Μακρόν, που καίουν μαινόμενοι τη σμύρνα προς τη δόξα, είτε άλλοι που ακολουθούν μια πιο πρακτική οδό.