Εδώ και δέκα χρόνια, υπάρχει στην πατρίδα μας ένα ισχυρό αντισυστημικό ρεύμα. Μπορεί να υπήρχε και πριν από τα μνημόνια, όμως αυτά ήταν η αφορμή που ξεπετάχτηκε άναρχα, αλλά μαζικά, από τα βάθη της ελληνικής κοινωνίας. Οι αντισυστημικοί έχουν τοποθετήσει τους εαυτούς τους απέναντι σε αυτό που οι ίδιοι όρισαν, με τρόπο ασαφή και συγκεχυμένο, ως σύστημα. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει.
Επειδή ακριβώς η θεώρησή τους είναι ιδιαίτερα ασαφής, το ίδιο ασαφής είναι και ο αντισυστημισμός τους και γι’ αυτό δεν μπορούν να βρουν μια συγκεκριμένη πολιτική έκφραση. Μέσα από αναθεωρήσεις και διαψεύσεις οι αντισυστημικοί, τελικά, έχουν μείνει στο μεγαλύτερο μέρος τους πολιτικά άστεγοι. Για κάποιους από αυτούς και η πολιτική στέγη αποτελεί μέρος του συστήματος και συνειδητά την αποφεύγουν. Παλιότερα, μέχρι την κυβίστηση του 2015, οι περισσότεροι εκφράστηκαν πολιτικά κυρίως μέσω του ΣΥΡΙΖΑ –αντισυστημικοί ήταν τότε και οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή– με αποκορύφωμα το 61,3% του «Οχι». Η τομή στη βάση της ελληνικής κοινωνίας είχε καταγραφεί με τρόπο απτό και μετρήσιμο. Το αντιμνημόνιο ταυτίστηκε με τον αντισυστημισμό. Η ακαριαία στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν αναίρεσε αυτό το γεγονός, καθώς ήταν μια κίνηση ορθολογική, που ήταν αδύνατον να την κατανοήσουν άνθρωποι που σκέφτονται ανορθολογικά.
Τελευταία εκδήλωση αυτού του αντισυστημισμού υπήρξε το αντιεμβολιαστικό κίνημα. Σε αυτό συνέπλευσαν «ψεκασμένοι», εκ πεποιθήσεως αντιεμβολιαστές και τυχοδιώκτες που μυρίστηκαν κοινό και επιδίωξαν να το εκμεταλλευθούν για ίδιον, ευτελές όφελος. Αλλά και η πρωτοφανής ακροαματικότητα του γνωστού ράπερ αποδεικνύει πως ο αντισυστημισμός είναι πολυπλόκαμος και απρόβλεπτος. Το ερώτημα είναι τι περιθώρια διαλόγου υπάρχουν μεταξύ ημών και αυτών. Απολύτως κανένα. Τους βλέπουμε, ξέρουμε ότι υπάρχουν, αλλά πέραν τούτου δεν υπάρχει κάποιο σημείο επαφής. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καν να κατανοήσω τον τρόπο που σκέφτονται, γιατί ποτέ δεν θα το κατορθώσω· απεναντίας, αντιλαμβάνομαι πόσο βαθύ είναι το χάσμα που με χωρίζει από όλους αυτούς. Βεβαίως, σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία όλοι συνυπάρχουμε, αλλά οι διαχωριστικές γραμμές υπάρχουν και καλώς υπάρχουν. Οσοι πολιτικοί ηγέτες, όπως ο Αλ. Τσίπρας, πιστεύουν ότι μπορούν να εντάξουν στην αντιπολιτευτική τακτική τους κορώνες των αντισυστημικών, πολύ γρήγορα θα καταλάβουν το λάθος τους. Οταν και αυτοί θα γίνουν ο στόχος τους.