Την πρώτη φορά θα αντισταθείς. Τη δεύτερη θα αντισταθείς. Την τρίτη φορά, που στο σκρολάρισμα ο αντίχειράς σου θα περάσει πάνω από την εικόνα αυτής της πανταχού παρούσας μορφής, δεν μπορείς παρά να ενδώσεις στην περιέργεια. Πώς αξιώθηκε τόσους τίτλους η Αφροδίτη Λατινοπούλου; Παίζει στις «Αγριες μέλισσες»; Ξεροσταλιάζει σε κάποια τροπική αμμουδιά ακριβοπληρωμένου ριάλιτι; Τι διέπραξε ώστε να την αφισοκολλούν στην πρόσοψή τους τα ψηφιακά ταμπλόιντ και να την καλούν τα πρωινάδικα;
Εντάξει, σοβαροφάνειες. Ολοι ξέρουν. Ολοι ξέρουμε ότι η Λατινοπούλου κάποτε πολιτεύθηκε με τη Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη. Και γι’ αυτό η άποψή της περί τριχοφυΐας και κυτταρίτιδας –που δεν πρέπει να δείχνεται γιατί είναι «αντιαισθητική»– αξιώνεται περιωπή διαβήματος δημοσίου προσώπου.
Το έχουν καταφέρει αυτό τα κοινωνικά δίκτυα. Η απόσταση μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου έχει εκμηδενιστεί. Μια βάναυση κοινοτοπία, που άλλοτε θα ακουγόταν σε ακτίνα μισού μέτρου γύρω από έναν παγωμένο φρέντο σε παραλιακό καφενείο της λεωφόρου Νίκης, διαλάμπει τώρα στην οθόνη –και στις ενδιάθετες προβολές– όποιου μιλάει ελληνικά, όπου γης.
Αυτή η επικοινωνιακή ελεφαντίαση της ασημαντότητας έχει (και) ευεργετικές συνέπειες. Πρώτον, εκτονώνει μαύρη κοινωνική ενέργεια σε ανώδυνους μικροδιχασμούς. Και δεύτερον, προκαλεί μαζικές εκ-δηλώσεις υπέρ της ατομικότητας και της διαφορετικότητας. Απέναντι στην αποτυχούσα πολιτεύτρια όλοι μπορούν να βρουν κρατήματα ηθικής ανωτερότητας. Ολοι μπορούν να εξασκήσουν εναντίον της ρηχότητάς της λίγη ορθότητα.
Το οξύμωρο είναι ότι εναντίον της Λατινοπούλου –και υπέρ του ατημέλητου, αυθεντικού εαυτού– ξιφούλκησαν και περσόνες που δεν τολμούν ούτε να ανασάνουν αρετουσάριστες. Σηκώθηκαν τα γυάλινα άβαταρ να χτυπήσουν την αντανάκλασή τους. Πράγμα, βεβαίως, εντελώς αναμενόμενο. Δεν θα ένιωθαν την άνεση να κατασπαράξουν την αυτουργό του σκανδάλου αν δεν την αντιλαμβάνονταν ως όμοιά τους.
Το θέμα –μασχάλες, πανάδες, ραγάδες– έφθασε να απασχολήσει τη Βουλή. Προκάλεσε κυβερνητικές αντιδράσεις. Ο ένας τρόπος να δει κανείς την πολιτικοποίηση του κουτσομπολιού είναι ο αποτροπιασμός: έλεος, δεν είναι αυτά για να τα κουβεντιάζουμε σοβαρά στη δημόσια ζωή. Ο άλλος, πιο δεκτικός τρόπος είναι να αποδεχόμαστε ως θεμιτό αντικείμενο δημοκρατικού διαλόγου ό,τι συζητούν οι πολλοί.
Υπάρχει άραγε πιο ζωτική μέριμνα για τη γενιά της Λατινοπούλου –και τις επόμενες– από τη φροντίδα του εαυτού; Υπάρχει ο σύγχρονος εαυτός χωρίς την υπερεπιμελημένη εξεικόνισή του; Μπορεί κάποιος να προσποιηθεί ότι η επιδειξιομανία, αυτή η ψυχική πανδημία, ανέχεται τις ατέλειες; Ανέχεται το Είναι αφιλτράριστο; Πολλοί ηγάπησαν –και ενσωμάτωσαν– το λατινοπούλειο ήθος. Τη Λατινοπούλου, όμως, δεν την αγάπησε κανείς. Εκτός και αν είναι αγάπη η πολλή, εκλογικά εξαργυρώσιμη, δημοσιότητα.