Τι ήθελε ο Τσίπρας από την αναμέτρηση για το εργασιακό; Τι ήθελε πέρα από το να δείξει ότι μπορεί να αντεπεξέλθει στην ορνιθομαχία της ατάκας που προορίζεται για τα κλιπάκια λίγων δευτερολέπτων, τα οποία παίζουν κάθε φορά ως «κοινοβουλευτικά ρεπορτάζ» στα δελτία ειδήσεων;
Οπως είχε φανεί ημέρες πριν από τη χθεσινή συνεδρίαση στη Βουλή, η επιδίωξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να εκμεταλλευθεί το νομοσχέδιο για να βγάλει το κόμμα του από την απομόνωση. Εχοντας επί περισσότερο από δύο χρόνια υποστεί –εκλογικά και μετεκλογικά– την περιτοίχιση μιας αντισύριζα ομοφωνίας, ο Τσίπρας ήθελε να δείξει ότι αναφύονται, επιτέλους, οι προϋποθέσεις για αντιδεξιά συσπείρωση.
Στο κόμμα του δεν συμφωνούν όλοι για το ποιοι χωρούν σε αυτήν τη συσπείρωση. Για τον ίδιο, όμως, είναι σαφές ότι το προσκλητήριο πρέπει να απευθύνεται και στο ΚΙΝΑΛ. Από αυτή την άποψη, η κοινοβουλευτική συζήτηση κύλησε υπέρ του. Για πρώτη φορά ο πρωθυπουργός ήταν τόσο οξύς με τη Φώφη Γεννηματά. Την κατηγόρησε ότι εξελίσσεται σε κακέκτυπο –«αντίγραφο» είπε– του ΣΥΡΙΖΑ, παρωθώντας την, έτσι, εμμέσως στην αντιδεξιά στοίχιση που επιδίωκε η αξιωματική αντιπολίτευση. Αντιστοίχως, ο Τσίπρας δεν ήταν ποτέ τόσο αβρός με την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Την υπερασπίσθηκε και έφθασε, μάλιστα, να της παραχωρήσει τη σειρά του προκειμένου να δευτερολογήσει πρώτη.
Αρα; Μπορεί να πει κανείς ότι ο Τσίπρας πήρε αυτό που ήθελε; Θα μπορούσε. Αλλά, σύμφωνα με το παλιό κλισέ, στην πολιτική δεν μετράει ούτε η πρόσθεση ούτε η αφαίρεση· μετρούν μόνο ο πολλαπλασιασμός και η διαίρεση. Ακόμη και αν η συγκυριακή ευθυγράμμιση εναντίον του νόμου Χατζηδάκη αποκτήσει σταθερότερα χαρακτηριστικά· ακόμη και αν το ΚΙΝΑΛ θέλει να αυτοκτονήσει διά της απορροφήσεώς του σε σενάρια «προοδευτικής» συγκυβέρνησης, πάνω σε ποιο πολιτικό υπόβαθρο θα στηριζόταν ένα τέτοιο άθροισμα δυνάμεων; Ποια θα ήταν, όπως θα το λέγαμε αρχαιοπασοκιστί, η «πλατφόρμα»;
Την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Τσίπρας: ο επίδοξος τοκιστής του αντιδεξιού συναισθήματος είπε χθες πολλές φορές τη λέξη «δυστοπία». Περιέγραψε τον αντίπαλό του ως ένα «αυταρχικό καθεστώς» που –κυριολεκτικά– «μισεί» τους νέους. Ορισε έτσι και το έδαφος επί του οποίου εννοεί να συμπήξει το αντιδεξιό μέτωπό «του».
Προτού αρχίσει κανείς να μετράει κουκιά· προτού αρχίσει να σταθμίζει πόσο ρεαλιστικό είναι να αποδεχθούν τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης να μπουν στην ίδια γραμμή με τον Τσίπρα, μπορεί να ζυγίσει το «σχέδιο». Δύο χρόνια μετά την ήττα του, το «σχέδιο Τσίπρα» ήταν και είναι απλό και απαράλλαχτο: να αποτύχει παταγωδώς η κυβέρνηση. Οπερ σημαίνει ότι, αν η κυβέρνηση δεν αποτύχει, θα έχουν αποτύχει όσοι πόνταραν μόνο στην αποτυχία της. Θα έχουν αποτύχει ο Τσίπρας και όσοι, όπως εκείνος, εξαντλούνται στο να υφαίνουν δυστοπικές φαντασιώσεις.