«Δεν με νοιάζει αν με φωνάζουν Δημήτρη ή Δήμητρα. Το ρόδο είναι ρόδο», λέει στο ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου «Κύριος Δημήτρης ή κυρία Δημητρούλα» ο/η Δήμητρα της Λέσβου, από τη Σκάλα Συκαμιάς. Φοράει ένα κόκκινο φόρεμα και φανταχτερά κοσμήματα, στροβιλίζεται ασταμάτητα μπροστά στον φακό και μια γάτα τον/την ακολουθεί κατά πόδας. «Σ’ έχει ερωτευθεί» του/της λέει η σκηνοθέτις του ντοκιμαντέρ. Ο/Η πρωταγωνιστής/-στρια σκάει στα γέλια. «Σέβομαι τα ζώα, αλλά θα ήθελα να κάνω παιδιά», εκμυστηρεύεται δειλά. Ούτε ο ίδιος/ίδια δεν πιστεύει στα αυτιά του/της γι’ αυτό που λέει, παρόλο που πάντα αισθανόταν γυναίκα. Οι γονείς του/της, ωστόσο, δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για εγχείρηση μετάβασης. Τον/την έστειλαν σε μια κλινική στην Αθήνα, όπου του/της έδιναν μια χούφτα φάρμακα. Στον στρατό πήρε απολυτήριο δύο εβδομάδες αφότου κατατάχθηκε με την αιτιολογία «τρανσεξουαλισμός».
Εδώ και δύο μήνες, στις 6 Απριλίου, ο/η Δήμητρα Καλογιάννης/-η χάθηκε από το Δρομοκαΐτειο. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι, τρεις ημέρες αργότερα, έπεσε θύμα τροχαίου στο Παλαιό Φάληρο. Ο οδηγός τον/την εγκατέλειψε αιμόφυρτη. Το σώμα του/της μεταφέρθηκε στο Τζάνειο, όπου έμεινε για άλλον ενάμιση μήνα χωρίς να τον/την αναζητήσει κανείς. Η σορός του/της ταυτοποιήθηκε πριν από λίγες ημέρες, παρόλο που είχε κινητοποιηθεί το Silver Alert. Oι Αρχές όμως καθυστέρησαν να στείλουν το σήμα έκδοσης, οι ομάδες εθελοντών έψαχναν επί εβδομάδες έναν άνθρωπο που βρισκόταν στο ψυγείο νοσοκομείου. Τελικά ενταφιάστηκε ως άτομο αγνώστων στοιχείων, όπως εκατοντάδες πρόσφυγες που ανασύρονται από τη θάλασσα νεκροί στο νησί του/της, τη Λέσβο.
Είναι δύσκολο να μη γίνει κάποιος μελό, όταν λέει την ιστορία του/της, αλλά αυτό δεν έχει πια νόημα μετά θάνατον. Οι όψιμοι θρήνοι και το αυτομαστίγωμα είναι υποκριτικά. Το ζήτημα είναι από δω και πέρα τι γίνεται. Ο/Η Δήμητρα γεννήθηκε στο μεταίχμιο μιας εποχής, κατά την οποία η ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε ούτε το όνομά του/της να γράψει στον τάφο του/της. (Ευτυχώς από μια άποψη, γιατί λάθος θα το έγραφε κι αυτό.) Πρόλαβε μόνο μερικούς αξιοπρεπείς επικηδείους, μια κοινότητα ανθρώπων που τον/την νοιάστηκε, ορισμένους δημοσιογράφους και σεναριογράφους που αισθάνθηκαν το χρέος μιας μνείας. Εις το εξής, όμως, νέοι σαν τον Δημήτρη που πάντα αισθάνονταν γυναίκες θα πρέπει να μπορούν να προσδιορίσουν το φύλο τους και να γίνονται γονείς, αν το θέλουν, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Δύσης. Ας είναι αυτό μια υπόσχεση – στη μνήμη του/της.