Οι διαδηλώσεις των κομμάτων, κινημάτων και αδέσποτων παραφρόνων του αντιεμβολιαστικού χώρου είναι οι πρώτες προεκλογικές συγκεντρώσεις της εποχής της απλής αναλογικής. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες: μετά τις επόμενες εκλογές, κάποιοι από τους αγύρτες που κινούν την ταραχή από το περιθώριο, όχι μόνο θα βρεθούν στο προσκήνιο της πολιτικής αλλά θα είναι και ρυθμιστές της. Η δική τους συμμετοχή ίσως κρίνει εάν θα υπάρξει κάποια κυβέρνηση συνασπισμού. Τότε, οι απαιτήσεις, οι φιλοδοξίες και η μισαλλοδοξία τους θα καθορίσουν την πορεία της χώρας.
Οσα ζούμε σήμερα θα μοιάζουν χρυσή εποχή. Με ισχυρή κυβέρνηση και ισχυρή αντιπολίτευση, παρ’ όλες τις γνωστές αδυναμίες της πολιτικής, βρισκόμαστε σε σύμπνοια ως προς τις γενικές κατευθύνσεις και προτεραιότητές μας. Αυτό που θα ακολουθήσει θα αποτελέσει πολιτισμικό σοκ. Θα αναμοχλεύσει όλα τα σκοτεινά ρεύματα, θα διευρύνει όλα τα ρήγματα, προκαλώντας αναδιάταξη της πολιτικής και της κοινωνίας. Το κολάζ εικόνων που βλέπουμε στις διαδηλώσεις –όπου σταυροί και κρεμάλες, άγιοι και θεωρίες συνωμοσιών μπλέκονται σε ένα παραλήρημα οργής και μίσους– προμηνύει τι θα ακολουθήσει εάν κάποιο από τα σχήματα που καπηλεύεται τα υποχθόνια ρεύματα της κοινωνίας εισχωρήσει στην επόμενη Βουλή.
Ο πολιτικός κόσμος καλείται να διαχειριστεί αυτόν τον ιστορικού μεγέθους κίνδυνο. Για την κυβέρνηση, τα επιτεύγματα της θητείας της δεν θα έχουν μεγάλη σημασία εάν μετά τις εκλογές η χώρα βρεθεί στον βάλτο της ακυβερνησίας· γι’ αυτό η Νέα Δημοκρατία πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος ώστε στην απρόβλεπτη εκείνη περίοδο να υπάρξει ευρεία συμφωνία για εκλογές με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής που υπερψήφισε αυτή η Βουλή. Του ΣΥΡΙΖΑ η ευθύνη είναι ακόμη μεγαλύτερη: καλείται να απαρνηθεί τα δικά του έργα και την πάγια τακτική του. Δική του κυβέρνηση υιοθέτησε την απλή αναλογική· ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι θα παραδοθεί σε όποιον του εξασφαλίζει την εξουσία. Υπάρχουν ήδη σημάδια της πολιτικής «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το 2015, όταν κινδύνευε η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, ο Τσίπρας έκανε πίσω. Σήμερα, που το διακύβευμα είναι μεταξύ μιας σύγχρονης χώρας και της εθνικής παραφροσύνης, η έγκαιρη αλλαγή πολιτικής είναι ακόμη πιο επιβεβλημένη. Και, δυστυχώς, ακόμη πιο αμφίβολη.