Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έχει κερδίσει αργυρό μετάλλιο σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξέρει τι σημαίνει «δουλειά». Ξέρει τον κόπο. Οταν συγχαίρει τους αθλητές που αγωνίζονται στο Τόκιο –είτε χάνουν είτε κερδίζουν– δεν το κάνει (μόνο) από κομματικό καθήκον – ως αναπληρωτής εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται ότι τα λόγια της δημόσιας ενθάρρυνσης εκπορεύονται πηγαία από τη συνείδηση ενός βετεράνου πρωταθλητή, που το βίωμά του υπαγορεύει να σέβεται τη βάσανο και το σθένος της αθλητικής αριστείας.
Δεν χρειάζεται, βέβαια, να είσαι ολυμπιονίκης για να ξέρεις ότι, για να κάνεις διεθνή πρωταθλητισμό, δεν αρκεί να «έχεις γκόμενο τον γιο του πρωθυπουργού». Χρειάζεται απλώς να μη σε έχει ποτίσει ο φανατισμός.
Τα συγχαρητήρια του Νικολαΐδη προς τη Μαρία Σάκκαρη, που άλλοτε θα είχαν περάσει απαρατήρητα, ως αυτονόητη επίδειξη συναδελφικής αβροφροσύνης, εξέλαβαν τώρα χαρακτήρα πολιτικής δήλωσης. Αποδοκίμαζε, είπαν, εμμέσως τα στελέχη του κόμματός του που προέτειναν τις τελευταίες ημέρες κατά της τενίστριας τα ψηφιακά νύχια της μισαλλοδοξίας τους. Την ίδια αποδοκιμασία ο αναπληρωτής εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ την είχε, πάντως, εκφράσει πολύ κατηγορηματικά πριν από ένα μήνα: «Οποιος ασχολήθηκε τις τελευταίες ημέρες με τη Σάκκαρη για τους λάθος λόγους, προσέβαλε τους κόπους και τους πόνους μιας ζωής, που την έφθασαν μέχρι εδώ», είχε γράψει.
Η στάση αυτή δίνει και ένα μέτρο για να ζυγίσει κάποιος το διαδικτυακό ξεμάλλιασμα των τελευταίων ημερών. Ενα ασήμαντο στέλεχος –αποτυχούσα πολιτεύτρια στην Α΄ Αθηνών– γράφει μια σεξιστική χοντράδα στο Twitter. Η κηλίδα εξαπλώνεται αστραπιαία από το Διαδίκτυο στη δημόσια σφαίρα. Ξεσπάει κούρσα χολής στα κοινωνικά δίκτυα. Εκδίδονται κομματικά ανακοινωθέντα. Η στιγμιαία παρόρμηση ενός μυαλού στα κάγκελα καταλήγει να ορίζει τον δημόσιο διάλογο για δύο εικοσιτετράωρα.
Δεν θα μπορούσαν εύκολα όλα αυτά να είχαν αποφευχθεί; Δεν θα μπορούσε το κόμμα από το οποίο η έξαλλη φωνή υποκλέπτει κύρος και μιντιακή εμβέλεια να αποκαταστήσει την αισθητική και πολιτική ορθότητα της έκφρασής του; Δεν θα ήταν δύσκολο. Θα αρκούσε μια ταχεία αντίδραση, έστω, του αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου.
Το γιατί δεν εκδηλώθηκαν τέτοια αντανακλαστικά μπορεί κανείς εύκολα να το συμπεράνει από την επίσημη γλώσσα του κόμματος – γλώσσα που εντοπίζει καθημερινά και στην επίσημη κομματική εφημερίδα. Τα όρια του θεμιτού λόγου έχουν από καιρό μετατοπιστεί. Γυναίκες, παιδιά, φίλοι των παιδιών: καμία εξαίρεση δεν αναγνωρίζει ο συρμός της αντιπολιτικής.
Τον συρμό έχουμε μάθει να τον χρεώνουμε στα κοινωνικά δίκτυα. Το μέσο όμως, όσο και αν η ίδια η δομή του είναι εμπρηστική, δεν φταίει για τους χρήστες του.
Τα πρόσωπα παραφέρονται. Τα κόμματα όχι.