Οι μεγάλες κρίσεις και οι επώδυνες καταστάσεις εμπεριέχουν τουλάχιστον ένα δίδαγμα και μια ευκαιρία. Αρκεί να έχουμε αντοχές και ετοιμότητα, ανοιχτά τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά, για να τα λάβουμε, ώστε να διορθώσουμε όσα μπορούμε και να αλλάξουμε όσα πρέπει, προκειμένου να μην επαναληφθούν τα λάθη τα οποία δημιούργησαν τα προβλήματα, προκάλεσαν τις κρίσεις και τροφοδότησαν τα επώδυνα.
Αυτό αφορά όλους, σε όποια κλίμακα και αν εκδηλώνονται: ατομική, τοπική, εθνική ή και παγκόσμια. Αλλωστε, στην εποχή μας, είναι γνωστό ότι ο πλανήτης είναι πια ένα μεγάλο «χωριό», όπου όχι μόνο τίποτα δεν μένει κρυφό, αλλά και που η αλληλεπίδραση και η αλληλεξάρτηση είναι δεδομένες, ανεξαρτήτως του σε ποιο σημείο ενεργεί ένας «πομπός» και σε ποιο σημείο βρίσκεται ο «δέκτης».
Η στροφή της Ιστορίας που συντελείται την τελευταία περίοδο με εξαιρετικά ταχείς ρυθμούς στο Αφγανιστάν (μας) προσφέρει μια τέτοια ματωμένη ευκαιρία να ξαναδούμε τον κόσμο και τη θέση μας σε αυτόν.
Βλέπουμε, σχολιάζουμε και καταδικάζουμε τον φανατισμό των Ταλιμπάν. Είναι κρίσιμο, ωστόσο, να κάνουμε και το αμέσως επόμενο βήμα: να (ξανα)δούμε τον φανατισμό, όπως κι αν αυτός εκδηλώνεται, μέσα μας και στο κοντινό μας περιβάλλον. Είτε αυτός είναι θρησκευτικός, είτε φυλετικός, είτε κοινωνικός, όποια από τις άπειρες απεχθείς μορφές και αν λαμβάνει. Πόσα αρνητικά έχει φέρει.
Βλέπουμε απελπισμένους και τρομοκρατημένους ανθρώπους να επιχειρούν να αποδράσουν από τη χώρα τους, εξαιτίας της επικράτησης των ακραίων. Και εκφράζουμε την ευχή να σωθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Μα, ας θυμηθούμε, είτε ως πολίτες είτε ως κρατικές οντότητες: πώς τους αντιμετωπίζουμε μόλις και αν καταφέρουν να φθάσουν έξω από το «σπίτι» μας;
Συμμετέχουμε στην εκτεταμένη συζήτηση αναφορικά με το εφιαλτικό δράμα των γυναικών στη χώρα όπου επικρατεί το ακραίο Ισλάμ. Ας κάνουμε το επόμενο βήμα και ας σκεφτούμε αν στους δικούς μας τόπους η γυναίκα έχει τη θέση και την αντιμετώπιση που της αξίζει. Μη σπεύσουμε να μιλήσουμε για μη συγκρίσιμα μεγέθη, τουλάχιστον όσο δεν έχει ακόμη χαθεί η ηχώ της λέξης «γυναικοκτονία».
Και κάτι ακόμη, αλλά όχι έσχατο: συνειδητοποιούμε το πόσο εύκολα σπεύδουμε να επικρίνουμε τις ΗΠΑ, αλλά δεν έχουμε ή και δεν εκφράζουμε ίχνος κριτικής σκέψης για τις φιλικές προς τους Ταλιμπάν θέσεις της Ρωσίας και της Κίνας;
Αρκούν αυτά και πολλά άλλα τρέχοντα, για να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και δράσης, ή θα χρειαστεί να βιώσουμε και άλλα επώδυνα στο μέλλον;