Τι κάνεις; Τι κάνεις όταν κάποιος ανασύρει μια παλιά συκοφαντία και τη ρίχνει πάλι στα ρείθρα της ψηφιακής κρεαταγοράς; Τι κάνεις όταν ο αυτουργός δεν είναι ακριβώς πολιτικός σου αντίπαλος, αλλά εκβλάστημα του πολιτικού περιθωρίου; Του απαντάς, διακινδυνεύοντας να του δώσεις πολιτική σημασία; Ή τον αφήνεις στο περιθώριο;
Το Μαξίμου, διά του κυβερνητικού εκπροσώπου, επέλεξε το πρώτο. Επέλεξε να απαντήσει στον πιο διαβόητο από τους πρώην συμβούλους του Τσίπρα, ο οποίος σε μια ανάρτησή του –αφού αποκάλυψε ότι οι γνώσεις του φθάνουν μέχρι του σημείου να φαντάζεται πως οι ανθρωπιστικές σπουδές είναι κάποιου είδους εξειδίκευση για τον ανθρωπιστικό ακτιβισμό– ισχυρίσθηκε ότι η κόρη του Κυριάκου Μητσοτάκη «κατέχει» ΜΚΟ, επιδοτηθείσα με 2 εκατ. ευρώ.
Ακούγοντας κανείς στο briefing τον Γιάννη Οικονόμου να απαντά σε μια τέτοια ανάρτηση στο Facebook είχε την υποψία ότι η κυβέρνηση δάνειζε πολιτικό κύρος σε ένα είδος λόγου μεταδοτικής τοξικότητας. Τι θα σήμαινε για τη δημόσια ζωή αν οι εκπυρσοκροτήσεις κάθε φανατικού αφήνονταν να καθορίσουν την πολιτική αντιπαράθεση;
Η εξέλιξη δικαίωσε την επιλογή του Μαξίμου. Ο πρώην σύμβουλος απέσυρε τη συκοφαντία ζητώντας συγγνώμη – ανταποκρινόμενος, ίσως, έτσι, και στην προαναγγελία του Οικονόμου ότι έπονται προσφυγές στη Δικαιοσύνη. Το παράδειγμα δείχνει ότι όποιος εξακολουθεί να φοβάται ότι θα λερωθεί από τη λάσπη, απλώς της επιτρέπει να ρέει ακατάσχετη.
Δεν θα είχε διατυπωθεί επίσημη κυβερνητική απάντηση αν το Μαξίμου δεν εκτιμούσε ότι αυτού του είδους ο πόλεμος, που κατευθύνεται προς την οικογένεια του πρωθυπουργού, περιλαμβάνοντας εσχάτως και τα παιδιά του, έχει πολιτικούς σπόνσορες. Εχει πρωτοσέλιδα που τον αναπαράγουν και πολιτικά στελέχη, ανώτερα του πρώην συμβούλου, που τον υποδαυλίζουν ή τον ανέχονται.
Ανεξαρτήτως του ποιος συντηρεί, μεθοδευμένα ή όχι, την υποκουλτούρα της σπίλωσης, είναι έκδηλα τα παγκόσμια συστατικά της. Στις κατασκευές αυτές παρουσιάζεται πάντα μια διεφθαρμένη ελίτ που σχετίζεται με πρόσφυγες, ΜΚΟ και συνωμοσίες πολιτισμικής «αλλοίωσης». Στο τέλος προστίθεται πάντα και μια σκιά σεξουαλικού εγκλήματος. Από αυτά τα υλικά είναι φτιαγμένες οι δοξασίες της αμερικανικής Ακροδεξιάς. Τα ίδια χρησιμοποιήθηκαν και εδώ για να στοχοποιηθεί πρώτα συγγενής του πρωθυπουργού, με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη, και τώρα η 18χρονη κόρη του. Η συνταγή είναι ίδια, μόνο που εδώ δεν είναι μόνη στην κουζίνα η Ακροδεξιά.
Ναι, το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ανέχεται κανείς μοιρολατρικά, σαν ανίκητη μάστιγα. Θα ευχόταν κανείς η χθεσινή αντίδραση –που ανάγκασε τον αγωγό της συκοφαντίας να καταπιεί το πληκτρολόγιό του– να είναι πολιτική, όχι ατομική. Θα ευχόταν να έχουν καταλάβει όλοι ότι η αντιπολιτική δεν έχει κερδισμένους.