Πώς θα μας έβλεπε ο Αριστοφάνης αν ζούσε σήμερα; Σίγουρα θα απολάμβανε το θέαμα επηρμένων πολιτικών, ιεραρχών και συνδικαλιστών, που μετατρέπουν τα ασήμαντα σε σημαντικά και κορυφαία ζητήματα σε πεδίο επιπόλαιης ημερήσιας φιλονικίας, που συμμαχούν μόνο για να χαϊδέψουν αυτιά, με τη δέσμευση ότι με αυτούς στο προσκήνιο δεν αλλάζει τίποτα. Φαντάζομαι ότι θα μας παρουσίαζε να φλυαρούμε ακατάπαυστα, κλεισμένοι σε έναν δικό μας κόσμο –ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί– όπου ούτε ο χρόνος κυλάει ούτε οι πράξεις μας έχουν συνέπειες ούτε υπάρχει τίποτ’ άλλο εκτός από μια βαθιά πεποίθηση ότι με το «έτσι θέλω» όλα γίνονται. Πιθανώς, ο μεγάλος Αθηναίος συγγραφέας θα έριχνε μέσα στη Μακάρια Χώρα έναν θανάσιμο κίνδυνο – ένα αόρατο, δηλητηριώδες φίδι το οποίο χτυπά τον έναν άνθρωπο μετά τον άλλον, σκορπώντας ανενόχλητο τον θάνατο και τον πανικό, καθώς δεν υπάρχει τρόπος να προστατευθεί κανείς. Τότε εμφανίζεται ένας πωλητής φαρμάκων από τον Αλλον Κόσμο, με ένα θαυματουργό σκεύασμα. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το μαγικό φίλτρο δεν βοηθάει τους ανθρώπους να δουν το μεγάλο φίδι, αλλά τους προσφέρει την προστασία ενός πέπλου το οποίο αποκρούει ή απορροφά το δηλητήριο. Δυστυχώς, το πέπλο είναι και αυτό αόρατο. Ετσι, μετά τον πρώτο φόβο που τους ένωνε, οι πολίτες της Μακάριας Χώρας γρήγορα διαχωρίζονται –ως είθισται– μεταξύ αυτών που διαθέτουν τη φαντασία να δουν και τον αόρατο κίνδυνο και το πέπλο προστασίας, και όσων δεν μπορούν να ξεφύγουν από τα πλαίσια ενός κόσμου όπου βλέπουν μόνο ό,τι βολεύει τους ίδιους και όπου με ιδιαίτερη οξυδέρκεια ανακαλύπτουν συνωμοσίες εναντίον τους.
Ο πληθυσμός μοιράζεται μεταξύ των Παθητικών, που περιμένουν υπομονετικά το «εμβόλιο», και των Ενεργητικών, οι οποίοι επιστρατεύουν κάθε δικαιολογία για να παραμείνει άτρωτο το κορμί τους από το ύπουλο τσίμπημα του «Εβραίου κτηνιάτρου», όπως η φυλλάδα – μασκότ του λαϊκού κινήματος αποκαλεί τον πωλητή του πέπλου. Το μήνυμα είναι σαφές: οι πραγματικοί Μακάριοι δεν είναι Παθητικοί, δεν ενδίδουν στις ορέξεις των ξένων, δεν παραδίδουν το κορμί τους η τη μακαριότητα του έθνους σε ξένες συνωμοσίες. Αυτά φωνάζει ρυθμικά ο Χορός των Τραυματιοφορέων, οι οποίοι είναι μπροστάρηδες στον «αντιεμβολιαστικό αγώνα», καθώς εργάζονται σε νοσοκομεία, όπου, όπως καταγγέλλουν, η ανάλγητη και αντεργατική κυβέρνηση επιχειρεί να επιβάλει την υποταγή στο ανύπαρκτο φίδι και τις χειροπέδες που εμφανίζουν ως μανδύα τα ξένα αφεντικά της. Ο αρχηγός της κυβέρνησης των Παθητικών ονομάζεται Ειδωλάκης, επειδή όλοι βλέπουν ό,τι θέλουν στο πρόσωπό του – τον Σωτήρα ή τον Προδότη. Μπροστάρης των Ατάκτων, με την άκρατη επιθετικότητα που προσελκύει οπαδούς απ’ όλο το φάσμα των Ενεργητικών, με το κύρος πρώην υπουργού, με το λαϊκό έρεισμα που εξασφαλίζει η αυτοπεποίθηση του μπουρδολόγου, ονομάζεται Μπαχαλάκης. Αρχηγός του είναι ο Αυταπατεών, ο οποίος πιστεύει ότι τον ελέγχει, μη γνωρίζοντας ότι στο τέλος της Μακάριας Χώρας στέφεται με λαμπρή κορώνα ο Μπαχαλάκης.