Την περασμένη χρονιά δεν ήταν όταν χειροκροτούσαμε, σε συμβολική πράξη εκδήλωσης ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης του πολύτιμου έργου τους, τα στελέχη και τα μέλη του συστήματος υγείας; Δεν αξίζει, με αφορμή και τα όσα συμβαίνουν στις ημέρες μας, να αναλογιστούμε την κάθε φορά στάση μας έναντι συνανθρώπων μας που το επάγγελμά τους βρίσκεται ή όχι και για ποιους λόγους, θετικούς ή «αρνητικούς», στη δημοσιότητα; Να θυμίσω ότι πριν από την εποχή του «χειροκροτήματος» βιώναμε εκείνη των διαρκών ύβρεων, αποδοκιμασιών ή και καταδίκης, για τα «φακελάκια»; Σήμερα ρίχνουμε πάνω τους τη σκιά της αμφισβήτησης, σε άλλους επειδή προτείνουν εμβολιασμό και σε άλλους διότι αποτρέπουν την αποφυγή του. Από τον εκάστοτε αυτοσχέδιο Καιάδα, στην κορυφή του Ολύμπου και εναλλάξ, αν έτσι κρίνουμε.
Τέτοιου είδους στάση εκ μέρους μας θυμίζει εκείνο που στα χρόνια της αθωότητας περιγράφαμε περιπαικτικά: την τάση των οπαδών στο ποδόσφαιρο, τον παίκτη που μπορεί να υποδέχονταν ως «ήρωα», πανεύκολα και δίχως αναστολή να αποδοκίμαζαν, ακόμα και με ύβρεις, αν κρινόταν ότι δεν μας κάνει τη δουλειά.
Θα έλεγε κάποιος ότι είναι το σύνδρομο της εξέδρας, της πολυθρόνας, του παθητικού θεατή, τελικώς. Από θέση βολική, δικάζουμε και καταδικάζουμε, σε μια διαρκή για τους περισσότερους αναζήτηση εχθρών ή και των μεγάλων και κύριων υπευθύνων για όλα τα στραβά γύρω μας.
Πόσο πλατύ χαμόγελο ελπίδας και αισιοδοξίας θα συμβάλλαμε να ανθίσει, είτε στα νοσοκομεία είτε στα πυρπολημένα εδάφη της χώρας, είτε στις οικογένειες που βιώνουν γολγοθάδες νέων ή παλαιότερων –όπως η μνημονιακή– κρίσεων, αν αλλάζαμε τρόπο σκέψης και συμπεριφορά; Ο καθένας, βεβαίως, από τη δική του θέση και με τη δική του δύναμη. Ενδεικτικό παράδειγμα; Η πολιτική και φυσική ηγεσία του συστήματος εκπαίδευσης, και από κοντά και οι ειδικοί της αντιπολίτευσης θα μπορούσαν, αντί να καβγαδίζουν για τις ελάχιστες βάσεις, να μελετήσουν συνολικό αναπροσανατολισμό στην εκπαίδευση, ώστε μαθητές και φοιτητές να είναι ισχυροί στον κόσμο, έτσι όπως δραματικά αυτός φαίνεται να διαμορφώνεται. Και οι εκπαιδευτικοί αλλά και οι γονείς να «δείχνουν» στα παιδιά τις κρίσεις του Σήμερα και το πώς οδηγούν σε ένα προβληματικό Αύριο.
Πανδημίες, κλιματική κρίση, μετανάστευση – προσφυγιά, άμεση ανάγκη ψυχολογικής και κοινωνικής στήριξης ολοένα και περισσότερων κατοίκων του πλανήτη, δείχνουν τον δρόμο, προκειμένου άπαντες να «ανακαλύψουμε», να συνθέσουμε θέσεις και ρόλους και δυνατότητα προσφοράς στην ανθρωπότητα. Το μόνο που αρκεί είναι να απαρνηθούμε την ιδιότητα του παθητικού θεατή.