Θα μπορούσε άραγε να υπάρξει ένα υπερκομματικό υπουργείο στους κόλπους οποιασδήποτε κυβέρνησης με συγκεκριμένες ιδέες για τα ανθρώπινα και με τη συγκεκριμένη πολιτική που απορρέει από τις ιδέες αυτές; Θεωρητικά ναι. Αν, πρώτον, γινόταν κατορθωτό να χαραχθεί μια πολιτική απολίτικη, υπαγορευμένη από μια μη ιδεολογική ιδεολογία. Αν, δεύτερον, τα κόμματα απέδιδαν την ίδια σημασία και αξία στον κοινόχρηστο όρο «εθνικά θέματα». Αν συμφωνούσαν ότι ακόμα και στην κατηγορία «εθνικά θέματα» υπάρχει διαβάθμιση, οπότε θα έπρεπε να συμφωνήσουν και για κάτι επιπλέον. Ποιο εθνικό θέμα είναι εθνικότερο: η κατοχή της Κύπρου; τα ελληνοτουρκικά γενικώς; η κλιματική κρίση; το δημογραφικό; η διάλυση του αγροτικού κόσμου; το Μακεδονικό, που άλλοι το θεωρούν λήξαν κι άλλοι το εκμεταλλεύονται σαν κύριο ορυχείο εξόρυξης ψήφων και σταυρών; ο πολλαπλασιασμός των ανέργων με τρία μεταπτυχιακά και δύο διδακτορικά; (Μα ναι, άχρηστα είναι, δίκιο είχε ο πρωθυπουργικός σύμβουλος κ. Πατέλης.)
Κι αν ομονοούσαν στα προαναφερθέντα, θα έπρεπε έπειτα να συνομολογήσουν οι κομματικοί αρχηγοί και τα στελέχη τους ότι, μετά τη θέσπιση του υπουργείου, η μόνη έγνοια τους θα είναι η προστασία του. Και όχι η κουτοπόνηρη υπονόμευσή του, προς εξυπηρέτηση του ενός ή του άλλου κόμματος. Θα έπρεπε λοιπόν να πείσουν τα τρολ που βρίσκονται στην υπηρεσία τους ν’ αφήσουν στην ησυχία τους τα πληκτρολόγιά τους, μια και το καθένα δουλεύει υπερωριακά από πέντε υπολογιστές και με δέκα ψευδώνυμα.
Πολλά «αν» μαζεύονται. Τόσο που ο (μη) πολιτικός που θα αναλάμβανε τις ευθύνες του συναινετικού υπουργείου, ένας Ζολώτας ή ένας Παπαδήμος υπό σμίκρυνση, θα ένιωθε την ανάγκη όχι μόνο να κάνει τον σταυρό του κάθε πρωί αλλά και να μνημονεύει σεβαστικά, δίκην προσευχής, τον Κίπλινγκ: «Ευλόγησον, Ράντγιαρντ. Φύλαξον ημάς υπό την φήμην σου».
Προς το παρόν πάντως ο Κίπλινγκ περιττεύει. Το υπουργείο στο οποίο θα ήταν χρήσιμος ακυρώθηκε εν τη γενέσει του, πράγμα που πιστοποιεί και τη φοβερή προετοιμασία που είχε γίνει για την οργάνωσή του. Σε ελάχιστο χρόνο, ο ναύαρχος κ. Αποστολάκης ανεβοκατέβηκε δυο-τρεις φορές την κλίμακα της αξιοπιστίας που τοποθετήθηκε μπροστά του. Και είδαμε όλοι πόσο γρήγορα οι χειροκροτούντες υψώνουν τα χέρια τους σε πενταδάχτυλο σχήμα και πόσο εύκολα μετατρέπονται σε χειροκροτητές οι αναθεματίζοντες.
Γιατί, όμως, υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και όχι Ανεξάρτητη Αρχή; Μα επειδή αυτές «πρέπει να καταργηθούν»…