Tο 1959, στο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ της Ρηνανίας, το SPD εγκατέλειψε τον μαρξισμό. Καταστατικά πλέον δεν καθοδηγείται από τη μαρξιστική θεωρία. Αυτή η κομβική επιλογή είχε ως άμεση συνέπεια και άλλες αλλαγές, εξίσου σημαντικές όπως: αποδοχή της ελεύθερης οικονομίας και των νόμων της αγοράς, νομιμοφροσύνη στο δημοκρατικό σύνταγμα της Δυτικής Γερμανίας και αποδοχή, άνευ προϋποθέσεων, των κανόνων του δημοκρατικού πολιτεύματος, απόρριψη του αντικληρικαλισμού, που χαρακτήριζε όλα τα μαρξιστικά κόμματα. Συγχρόνως, το SPD, καταδίκασε τη βαρβαρότητα που επικρατούσε στις λαϊκές δημοκρατίες, ολοκληρώνοντας έτσι την ιδεολογική και πολιτική στροφή του.
Οι αποφάσεις του συνεδρίου του Μπαντ Γκόντεσμπεργκ έδωσαν την ευκαιρία στον Βίλι Μπραντ στην αρχή και στον Χέλμουτ Σμιτ στη συνέχεια να οδηγήσουν το SPD στην εξουσία.
Αλλά και αυτή η σημαντική μεταστροφή δεν προέκυψε σε κενό ιστορικών αναφορών. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, από τα τέλη του 19ου αιώνα, επιχείρησε να παντρέψει τον σοσιαλισμό με την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι Κάουτσκι και Μπερνστάιν, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, αμφισβήτησαν ευθέως το μοντέλο του Λένιν για την κατάληψη της εξουσίας, όπως και τις απόψεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ για την επανάσταση στη Γερμανία. Είναι μνημειώδης η πολεμική που αναπτύχθηκε μεταξύ Λένιν και Κάουτσκι και της Λούξεμπουργκ με τον Μπερνστάιν. Σημειωτέον πως οι επαναστάσεις των Γερμανών κομμουνιστών, 1919-1921, κατεστάλησαν από σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, κάτι που βάθαινε το χάσμα μεταξύ αυτών των δύο στρατοπέδων.
Στην Ιστορία οι παρθενογενέσεις είναι ένα σπάνιο φαινόμενο. Ακόμη και μέσα στις ρήξεις και στις τομές υπάρχουν ψήγματα ιστορικής συνέχειας. Ο σύγχρονος κυβερνητισμός του SPD δεν προέκυψε από το πουθενά. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ αντιλήφθηκε πως για να κυβερνήσει ξανά το κόμμα του θα έπρεπε να παρουσιάσει στους Γερμανούς πολίτες μια εθνική πρόταση για την ενωμένη πλέον Γερμανία. Ενα πλάνο για τη δεκαετία του 2010. Γιατί αν η δεκαετία του 1990 απέβλεπε στην ομαλή απορρόφηση του ανατολικού τμήματος από το δυτικό, ήταν δηλαδή μια εσωτερική υπόθεση, η δεκαετία του 2000-2010 αφορούσε την ηγεμονία της ενωμένης Γερμανίας στην Ευρώπη, κάτι που σφραγίσθηκε με τη διεύρυνση του 2004.
Οι αντοχές του SPD οφείλονται πρωτίστως στις βαθιές ρίζες του στη γερμανική κοινωνία και ακολούθως στις χαρισματικές ηγεσίες του, που στάθηκαν ικανές να διαβάσουν τα μηνύματα των καιρών.