Ακούμε και διαβάζουμε για τη θεωρία των δύο άκρων. Η λέξη «θεωρία», επί του προκειμένου, μάλλον συσκοτίζει αυτό που θέλει να εκφράσει, παρά το διαφωτίζει. Θεωρία στην καθομιλουμένη σημαίνει συνήθως κάτι που έχει κατασκευάσει το μυαλό μας, μακριά από την πραγματικότητα. Αυτό αποτυπώνεται και στις εκφράσεις «αυτά είναι θεωρίες» ή «άσε τις θεωρίες». Αλλο η θεωρία και άλλο η πράξη, λέει συχνά ο μέσος πολίτης.
Συνεπώς, όσοι θέλουν να αμφισβητήσουν τη συμπόρευση των δύο άκρων, όπως αποτυπώνεται στην ταυτότητα των συμπεριφορών τους, χρησιμοποιούν τη λέξη «θεωρία», σε αντιδιαστολή με την πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα δεν τους συμφέρει. Την πραγματικότητα την ορίζουν αυτά που βλέπουμε να γίνονται στις πλατείες και στους δρόμους, που επιβεβαιώνουν την πολιτική θέση πως τα δύο άκρα συμπορεύονται μέσα από τη βίαιη αντιπαλότητά τους.
Βασικά κοινά γνωρίσματά τους είναι πως έχουν ως όπλο τους όχι τον διάλογο και το επιχείρημα, αλλά το ρόπαλο και τη μολότοφ. Δεν επιχειρούν να συζητήσουν, γιατί δεν ξέρουν να συζητούν. Μόνο κραυγάζουν και αναμασούν συνθήματα και προκατασκευασμένες εκφράσεις. Με έναν τρόπο έχουν διαπαιδαγωγηθεί να λύνουν τις διαφορές τους. Με τη βία. Και το κυριότερο, και τα δύο άκρα μισούν τη φιλελεύθερη ανοικτή δημοκρατία, εντός της οποίας βεβαίως δραστηριοποιούνται. Αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλείο της. Δίνει χώρο και στις δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανατροπή της. Δίνει χώρο στους δύο ολοκληρωτισμούς. Στον φαιό και στον κόκκινο.
Είναι επόμενο η «θεωρία» των δύο άκρων να μην αρέσει σε κανένα από τα δύο άκρα. Ποιος θέλει να ταυτισθεί με τις πρακτικές του αντιπάλου του; Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το αδιέξοδο όσων αμφισβητούν αυτή τη «θεωρία». Τους διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα. Είδαμε ποτέ έναν φιλελεύθερο, έναν συντηρητικό, έναν κεντροαριστερό, να λύνει τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές του με καδρόνια και σιδερογροθιές; Γιατί αυτό συμβαίνει μόνον όταν συναντώνται συλλογικότητες της Αριστεράς με εθνικιστικές συλλογικότητες και με νεοναζιστικά μορφώματα; Γιατί και οι μεν και οι δε επιδιώκουν την απόλυτη κυριαρχία τους στους κοινωνικούς χώρους και όχι τη συνύπαρξή τους με άλλες συλλογικότητες. Δεν ανέχονται, μισούν. Ως γνωστόν, οι θεωρίες δοκιμάζονται στη ζωή. Εκεί φαίνεται αν επαληθεύονται ή διαψεύδονται. Και η ζωή συνεχώς επαληθεύει τη «θεωρία» των δύο άκρων.