Τα όσα διαδραματίζονται αυτές τις ημέρες στο ΕΠΑΛ Σταυρουπόλεως αποτυπώνουν μερικές από τις παθογένειες του ελληνικού σχολείου. Καταλήψεις για τον χαβαλέ, επεισόδια, χαμένες ώρες μαθημάτων. Αυτή είναι η μια πλευρά, που συγκροτεί τη μεγάλη εικόνα. Υπάρχει όμως στο συγκεκριμένο σχολείο και μια άλλη εικόνα, πιο μικρή και πιο χαρακτηριστική. Την κατάληψη τη διοργάνωσαν μαθητές του αποκαλούμενου εθνικιστικού χώρου. Ηταν απολύτως λογικό, αλλά και ανησυχητικό συγχρόνως, η δράση των αντιεξουσιαστών και των άλλων ομάδων της άκρας Αριστεράς να προκαλέσει την αντισυσπείρωση. Εννοείται πως σε τέτοια φαινόμενα βίας είναι επικίνδυνο να συμψηφίζουμε τη δράση των ερυθρών και των φαιών τραμπούκων. Μάλιστα αυτά τα φαινόμενα τείνουν να λάβουν ανεξέλεγκτη τροπή, καθώς σε αυτές τις ομάδες έχουν εισχωρήσει και μέλη ποδοσφαιρικών θυρών, όπως φάνηκε από τη συγκέντρωση της Νέας Σμύρνης την προηγούμενη άνοιξη. Τότε, οργανωμένοι οπαδοί συνέδραμαν τους αντιεξουσιαστές και τις λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις» στη διαμαρτυρία τους για την αστυνομική καταστολή.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα στη Θεσσαλονίκη καταγράφονται πολλά περιστατικά οπαδικής βίας με μετακινήσεις οπαδών σε συνοικίες της πόλης. Σταδιακά, τα περισσότερα από αυτά τα νεαρά άτομα εντάχθηκαν σε οργανώσεις του εθνικιστικού χώρου και μετέφεραν τις βίαιες πρακτικές τους στον χώρο της πολιτικής. Αποτελούν, δε, τον μαχητικό κορμό των αντιεμβολιαστικών συγκεντρώσεων στη Θεσσαλονίκη.
Ετσι, η ήδη βεβαρημένη ατμόσφαιρα των σχολικών χώρων από τη δράση των κάθε λογής αντιεξουσιαστών, επιβαρύνθηκε και άλλο με την εμφάνιση των συλλογικοτήτων του εθνικιστικού χώρου. Είναι προφανές πως αν δεν εκτονωθεί η κατάσταση και αν δεν σταματήσει ο χαβαλές των καταλήψεων, ενδεχομένως να θρηνήσουμε θύματα. Οταν οι διαφορές λύνονται με στειλιάρια και μολότοφ είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο η κατάσταση να ξεφύγει εντελώς. Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει γίνει κατανοητό από τους «προοδευτικούς» διαμορφωτές της κοινής γνώμης πως δεν υπάρχουν καταλήψεις με αγωνιστικό πρόσημο και καταλήψεις με αντιδραστικό πρόσημο. Οπως δεν υπάρχουν αντιφασιστικές και φασιστικές μολότοφ.
Η βία των δύο άκρων έχει κοινά χαρακτηριστικά και προκαλεί τις ίδιες ζημίες και τον ίδιο πόνο. Η φαιοκόκκινη βία δεν έχει θέση στη δημοκρατία μας.