Τα τελευταία δύο χρόνια, σε μια ακτίνα 100 μέτρων γύρω από το σπίτι μου γκρεμίστηκαν πέντε μονοκατοικίες. Ακολουθούν και άλλες. Βαριά μηχανήματα σκάβουν βαθιά τον βράχο κάθε οικοπέδου, ξεριζώνοντας δένδρα, γιασεμιά, μικρά οικοσυστήματα, κάθε τελευταίο ίχνος των ανθρώπων που έχτισαν αυτό το προάστιο με προδιαγραφές μιας αξιοπρεπούς ζωής. Το ένα μετά το άλλο, τα σπίτια με τους μικρούς κήπους και τα οπωροφόρα δένδρα πέφτουν από την επέλαση πολυκατοικιών – χτισμένες, βεβαίως, με «οικολογικές» προδιαγραφές και θέσεις στάθμευσης. Η «ανάπτυξη» επέστρεψε, βοηθούμενη από την «αναστολή» του ΦΠΑ και από τον πανικό που προκάλεσε απόφαση του δημοτικού συμβουλίου να μειώσει τον συντελεστή δόμησης χωρίς να εφαρμόζει τον νέο αμέσως. Ετσι, και αυτοί που ίσως δεν ήθελαν να δώσουν τα σπίτια τους για αντιπαροχή αισθάνθηκαν ότι κινδύνευαν να δουν την αξία τους να χάνεται αν δεν τα «παρέδιδαν» τώρα.
Δεν έχει σημασία για ποιον δήμο μιλάμε, ούτε μπορεί κανείς να κρίνει ανθρώπους για το πώς διαχειρίζονται την προσωπική τους περιουσία. Είναι χρήσιμο, όμως, να έχουμε συνείδηση για το πώς οι αυτοματισμοί της κοινωνίας και της οικονομίας μπορούν να οδηγήσουν νομοτελειακά στην καταστροφή πραγμάτων που αγαπάμε, που ποθούμε. Αυτοί που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ακριβά για να ζήσουν σε όμορφη περιοχή, θα βρεθούν με θέα άλλες πολυκατοικίες. Στα κορεσμένα δρομάκια, τα αυτοκίνητα άρχισαν ήδη να σταθμεύουν και πάνω στα πεζοδρόμια, αναγκάζοντας τους πεζούς (μεταξύ αυτών γονείς με καρότσια και ηλικιωμένοι) να περπατούν στο οδόστρωμα. Είτε αγοράζουμε τώρα είτε υπομένουμε χρόνια την ταλαιπωρία της πολυδιάστατης ρύπανσης της «ανοικοδόμησης», συμμετέχουμε στην υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας.
Οι πολίτες δεν ευθύνονται, αφού μάθαμε ο καθένας να κοιτάζει το συμφέρον του και να αφήνει τα δύσκολα σε άλλους. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους γονείς που κάποτε έπεισαν τον δήμο να αυξήσει τον συντελεστή δόμησης του προαστίου, ώστε να μπορέσουν να «τακτοποιήσουν» τα παιδιά τους με την ανέγερση νέων ορόφων πάνω από το πατρικό; Είναι να απορεί κάποιος, πάντως, με τα δημοτικά συμβούλια των τελευταίων δεκαετιών, τις παρατάξεις που διοίκησαν ή που βρέθηκαν στην αντιπολίτευση, τις πολεοδομίες και άλλες δημοτικές και κρατικές υπηρεσίες, που αδυνατούν να δουν πιο πέρα από το βραχυπρόθεσμο κέρδος. Ουδείς σκέφτηκε ότι όταν κάθε μονοκατοικία αντικατασταθεί από πολυώροφη πολυκατοικία, όπου το κάθε διαμέρισμα θα αντιστοιχεί σε ένα ή δύο αυτοκίνητα και σε αυτά των επισκεπτών, αυτό θα υποβάθμιζε τη ζωή και παλιών και νέων κατοίκων; Σκέφτηκε κανείς ότι δεν αρκεί τα νέα κτίρια να είναι «οικολογικά» ως προς την κατανάλωση ενέργειας, όταν το μπετόν αντικαθιστά παντού το χώμα, το πράσινο, τα ρεύματα του αέρα, την ανάσα της φύσης, τις ροές του νερού; Συνένοχοι ή όμηροι, ή ζούμε υπεράριθμοι σε αυτό το περιβάλλον ή παραδίδουμε τα σπίτια μας, για να μην είμαστε εμείς οι τελευταίοι που θα μείνουν. Αυτοί που στο «αεροπλανάκι» πληρώνουν ακριβά για να χάσουν.