Την Πέμπτη στη Βουλή χάθηκε μια ευκαιρία να αναδυθεί το πνεύμα της εθνικής ενότητας. Η ελληνογαλλική συμφωνία είναι μια στρατηγική κίνηση και θα έπρεπε στο κοινοβουλευτικό επίπεδο να συγκεντρώσει μια πλειοψηφία στην οποία να συμμετέχει και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι γεγονός πως για τα μαρξιστικά κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μαρξιστικό κόμμα καθώς αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις έχουν μαρξιστική παιδεία, η εθνική ενότητα είναι μια επινόηση των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Για τα κόμματα της Αριστεράς η βασική ανάλυσή τους, με βάση την οποία χαράσσουν την πολιτική γραμμή τους, κινείται πάνω στον άξονα της πάλης των τάξεων που έχει διεθνιστικό χαρακτήρα. Συνεπώς θα ήταν παράλογο να έχουμε την απαίτηση να συνδράμουν σε μια εθνική προσπάθεια στον βαθμό που δίνουν μιαν εντελώς άλλη ερμηνεία στο εθνικό συμφέρον.
Πάντως να σημειώσω πως το ΠΑΣΟΚ όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση πάντα ψήφιζε τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού, αναδεικνύοντας την πατριωτική φύση του. Σήμερα ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Πώς αντιμετωπίζει αυτή τη στάση της ηγετικής ομάδας του; Εχει γραφεί πως τα κόμματα που καταψήφισαν την ελληνογαλλική συμφωνία εκπροσωπούν περίπου το 35%-40% του ελληνικού λαού, με βάση τις δημοσκοπήσεις και τα αποτελέσματα των τελευταίων εθνικών εκλογών. Αυτή είναι μια πλασματική προσέγγιση, γιατί στις τάξεις των κομμάτων της Αριστεράς, και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, μετά βεβαιότητος υπάρχει ένα κομμάτι που εγκρίνει τη συγκεκριμένη συμφωνία.
Το κεντρικό πρόβλημα για την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα τους να διατηρήσει την εικόνα κόμματος εξουσίας. Ενα κόμμα, δηλαδή, που απευθύνεται με τις προτάσεις του και την πολιτική του σε εθνικό ακροατήριο και όχι στον περιορισμένο κύκλο της Αριστεράς. Η καταψήφιση της ελληνογαλλικής συμφωνίας τον αποκόπτει από εκείνα τα τμήματα των πολιτών τα οποία έχει ανάγκη για να ξανακυβερνήσει. Δεν υπάρχει συναντίληψη στην ερμηνεία του εθνικού συμφέροντος. Προφανώς η ηγεσία του πιστεύει πως η δοκιμασμένη από την εποχή του αντιμνημονίου συνταγή «όχι σε όλα»ισχύει για όλες τις εποχές. Δέσμιοι των ιδεολογικών αγκυλώσεών τους, δεν αντιλήφθηκαν πως η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών θεωρεί αποκρουστική τη θέση «και να χάναμε δύο-τρία νησιά δεν θα γινόταν και τίποτα!»